‘Zigeuners zijn trotse familiemensen, boos op de buitenwereld om wat hen in de geschiedenis is aangedaan. Ze zijn ook erg behoudend. Homoseksualiteit is uit den boze. Toen ik ontdekte dat ik homoseksueel was, had ik een groot probleem. Net zo erg was het geweld van mijn vader, en het seksueel misbruik door mijn oom. Ik wist dat ik buiten de zigeunergemeenschap aan mezelf overgeleverd zou zijn, maar binnen de gemeenschap kon ik niet langer blijven.’
A gypsy kid becomes…
En dus vluchtte de Engelse zigeuner Walsh, op 15-jarige leeftijd, naar wat hij de andere kant of gene zijde noemt. ‘The other side, alsof ik doodging. Zo voelde het ook: ik ging dood en werd opnieuw geboren. Ik had niets en niemand, en ik voelde me alsof ik de allereerste zigeuner ooit was die uit zijn gemeenschap wegliep. Ik kon niet lezen of schrijven, had geen diploma’s en geen bezittingen. Ik had alleen mezelf. Ik leefde heel intensief, moest vreselijk veel leren, en elke dag overleven.’
…an uptight middleclass twit.
Om te overleven, paste Walsh zich noodgedwongen aan de Britse maatschappij aan. ‘Ik was opnieuw geboren en dacht ten koste van alles een ander mens te moeten zijn. Ik verloochende mezelf. Maar terwijl ik nauwelijks onderwijs heb gehad, was mijn imitatie van een brave burger overtuigend. Dat bleek wel toen iemand mij uitschold voor uptight middleclass twit. Veel Britser krijg je het niet!’
De scheldpartij duwde Walsh met zijn neus op de feiten. ‘Ik rende van mezelf weg. Sinds ik mijn familie heb verlaten, zitten zij, en mijn oude leven, in mijn hoofd. Ik schreef dagboeken. Dat werd dit boek, waar ik lang mee bezig was. Het was intensief en confronterend. Ik vorderde nauwelijks, maar het moest. Het voelde alsof het vlees van mijn botten werd gesneden, maar het schrijven werkte therapeutisch. Ik dacht: als het mij niets doet, doet het andere mensen zeker niets. Zigeunerkind moet je als een vuistslag in het gezicht slaan.’
Like it or not!
Zigeunerkind is het zelfportret van iemand die geen medelijden en sympathie vraagt. Hooguit is de manier waarop Mikey Walsh het boek schreef, aandoenlijk. ‘Ik kan nog steeds niet zo goed schrijven, en zeker grammaticale regels beheers ik niet. Wat ik schreef, moest door de uitgeverij helemaal worden herschreven voor het überhaupt te lezen was. Ik heb alles opgeschreven, goede én slechte herinneringen. Ik ben geen slachtoffer, ik ben niet zielig en ik heb geen spijt. Ik ben als volwassene ook geen klootzak omdat ik als kind ben misbruikt. Ik ben wie ik ben, like it or not.’
Mikey Walsh, Zigeunerkind, Uitgeverij Lannoo, ISBN 978 90 209 9586 2 (€ 17,99), Vertaling: Barbara Luijken
