Blanca Perea is een getrouwde vrouw van midden veertig. Haar kinderen zijn het huis uit. Wanneer haar echtgenoot Alberto haar verlaat voor een jongere vrouw, stort haar bestaan plotseling in. Om tot zichzelf te komen vertrekt ze naar Californië, waar zij de nalatenschap van een vermaarde hoogleraar zal gaan ordenen. Tijdens haar werkzaamheden raakt zij verwikkeld in een rumoerige maar spannende verhouding met twee rivaliserende mannen.
‘Hoi, Blancurria, ik ben het.’
Het was Alberto, mijn ex. Hijnoemde me vertrouwelijk bij het troetelnaampje dat hij altijd voor me had, iets speciaals tussen ons tweetjes. ‘Ik zit hier met Pablito, die heeft me erin geluisd, wat een brutale vlerk is dat… Het is al een hele vent, en zijn haar wordt te lang, tijd dat hij eens naar de kapper gaat… Maar naar mij luistert hij natuurlijk weer niet, misschien als jij er wat van zegt, wat ik vertel gaat bij hem het ene oor in en het andere weer uit, dat weet je. Nou ja, eh… gefeliciteerd met je verjaardag. Ik heb geen cadeautje voor je, je zit ook zo ver weg. Laatst zag ik een schilderij zomaar een zeegezicht met een paar bootjes, en ik dacht: iets voor Blanca. Maar toen drong het tot me door dat je er niet meer was, dat je weg bent gegaan… Nou ja, dat eh… dat ik weg ben gegaan…’
Hij viel stil. Ik was niet in staat een woord uit te brengen. Het lawaai op de achtergrond was nog steeds oorverdovend, waardoor het zwijgen tussen ons alleen maar pijnlijker leek. Dat duurde zo een paar seconden, die me eindeloos lang toeschenen. Geen van beiden deden we een mond open, hij in het café en ik in mijn badkamer, we waren ons allebei bewust van die ander die in de verte stommetje zat te spelen. Ondanks de oceaan en de kloof die tussen ons gaapten, ondanks de affectieve vervreemding waarmee ik al zo lang kampte, voelden Alberto en ik ons voor het eerst sinds tijden dicht bij elkaar. Hij was de eerste die weer wat zei. Zijn stem klonk nu helder. Geëmotioneerd, maar helder als glas.
‘Het lijkt wel of dit allemaal niet echt is gebeurd.’
Ik kreeg een brok in mijn keel en achter mijn ogen verdrongen zich de tranen. Slechts met de grootste moeite kon ik ze bedwingen, dat lukte maar op het nippertje. Desondanks schrijnde het verdriet buitengewoon sterk. Alberto. In een flits zag ik zijn gezicht weer voor me, herinnerde ik me zijn nadrukkelijke aanwezigheid. De zware stappen waarmee hij de trap afkwam, de warmte van zijn rug als hij naast me lag te slapen. Zijn donkere haar, zijn lach, zijn vingers, zijn huid. Een moment lang zou ik willen dat hij gelijk had, dat al deze ellende in mijn slaap was gebeurd, dat zijn vertrek niets anders was geweest dan een koortsige angstdroom. Dat het kind van hem dat groeide in het binnenste van een andere vrouw niet meer was dan het ijlen van mijn fantasie. Even begon ik te geloven dat we nog op tijd waren om ons huwelijksleven weer op de rails te krijgen, om opnieuw te beginnen. Op tijd om te vergeven en vergeten. En dat wilde ik hem zeggen.
Maar door een vreemde coördinatiefout tussen de hersencellen van het denken en die van de taal, of misschien door de reddingslijn die de tegenwoordigheid van geest ons af en toe toewerpt als we aan de rand van de afgrond staan, kwamen er andere woorden uit mijn mond.
‘Het beste ermee, Alberto. Je moet me niet meer bellen.’
Boekgegevens
María Dueñas, De wereld vergeten, Uitgeverij Wereldbibliotheek, ISBN 978 90 284 2540 8 (€ 19,90)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2013.
