Ik ben weer aan het schrijven. Op een dag opende ik het Worddocument dat al heel lang niet meer in mijn lijst van ‘recente documenten’ stond.
Ik schoof de Duplo aan de kant, zette de babyfoon en mijn smartphone uit en verdween in de boekenkast. Vanwege chronisch ruimtegebrek in onze kleine doch gezellige stadswoning heeft mijn man een bureau in onze boekenkast gebouwd. Daar schrijf ik dan.
Mijn nieuwe roman heet Lievelingskind. Het is nogal spannend om een titel zomaar prijs te geven. Voor hetzelfde geld maakt de uitgever er zomaar wat anders van. Op het allerlaatste moment. Wellicht kunt u zich Opwaaiende zomerjurken nog herinneren, van Oek de Jong. Deze titel is op het laatst bedacht door de uitgeverij, zo heb ik me laten vertellen. Een gouden greep overigens.
Want zou deze roman ook zo’n sensationele hit zijn geworden wanneer het was gepubliceerd onder de originele titel: Pathetische sonatie? Mijn nieuwe roman heet Lievelingskind. Ik ben zo blij met deze titel, dat ik u nu al durf te zeggen dat deze ongewijzigd blijft. Op het moment dat ik een paar uur vind om te schrijven, zit ik in zo’n flow, dat ik zeker weet dat dit het is. Dit is de roman waar de wereld op zit te wachten. Of niet. Dat vind ik ook prima. Want ik schrijf niet omdat ik ‘altijd al eens een boek zou willen schrijven’, of ‘omdat ik er status aan denk te ontlenen.’ Ik schrijf omdat het moet. Er moet weer een verhaal uit.
Laatst hoorde ik een trendwatcher zeggen dat in 2025 het laatste boek gedrukt zal worden. Ik hoop dat hij ongelijk heeft. Natuurlijk weet ik dat er veel verandert. De e-reader gaat als een speer en lezers halen hun informatie niet alleen uit het gedrukte boek. Verder moet het boek niet alleen met andere boeken concurreren, maar ook met Netflix, de krant, het buurtfeest en de oudercommissie. Maar het gedrukte boek gaat niet verdwijnen. Er blijven altijd mensen die het fijn vinden om een boek vast te houden. Erin te bladeren en het verhaal te voelen.
Stel dat mijn boek pas in 2025 wordt uitgegeven, dan hoop ik in ieder geval dat het een van de weinige boeken is die nog gedrukt wordt. Dan sta ik zelfs toe dat er een klein beetje aan de titel wordt gesleuteld. Wees welkom, Lievelingskind 2.0.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2015
