Een jongetje wordt dood aangetroffen in een speeltuin. De elfjarige Sebastian wordt beschuldigd van de moord. Advocaat Daniel Hunter neemt zijn verdediging op zich. Dit confronteert hem met zijn eigen turbulente verleden en de relatie met zijn adoptiemoeder.
Toen Daniel uit het ondergrondse metrostation Angel naar buiten kwam en naar het politiebureau van Islington liep, rook de lucht naar kruit. Het was hartje zomer en windstil, en de maan glipte ongezien de lichte, woelige hemel binnen. De dag was zwaarbeladen en stond op het punt open te barsten.
Hij liep Liverpool Road in en daar sloeg de donder toe, gevolgd door dikke regendruppels die berispten en louterden. Hij zette zijn kraag op en rende bij Waitrose & Sainsbury’s zigzaggend tussen de mensen door die op het laatste nippertje nog boodschappen deden. Daniel was een hardloper en had geen last van spanning in zijn borst of benen, zelfs niet toen het harder ging regenen, en de schouders en achterkant
van zijn jas doorweekt raakten, waardoor hij steeds sneller ging lopen.
Eenmaal op het politiebureau aangekomen schudde hij het water uit zijn haar en veegde hij met één hand zijn gezicht af. De dagcoördinator, brigadier Turner, stond al op hem te wachten en sloot een droge hand om de zijne. In zijn kantoor trok Daniel zijn jasje
uit, dat hij over de rugleuning van de stoel hing.
‘Dat hebt u snel gedaan,’ stak Turner van wal.
Daniel legde gewoontegetrouw zijn visitekaartje op het bureau van de brigadier. Hij kwam regelmatig op allerlei politiebureaus in Londen, maar was nog niet eerder op dit specifieke bureau in Islington geweest. ‘Partner bij Harvey, Hunter en Steele?’ zei
de brigadier glimlachend.
‘Ik heb begrepen dat het om een minderjarige gaat?’
‘Sebastian is elf jaar oud.’
De brigadier keek Daniel onderzoekend aan alsof hij zijn reactie van zijn gezicht wilde aflezen. Daniel had zijn hele leven lang geoefend op het volmaakt weerkaatsen van dergelijke blikken en wist dat zijn donkerbruine ogen niets prijsgaven toen hij de blik van de politieman
beantwoordde.
Daniel had de nodige ervaring met het verdedigen van jonge delinquenten: hij had als advocaat vijftienjarigen verdedigd die ervan werden beschuldigd medebendeleden te hebben neergeschoten en verschillende andere tieners vanwege overvallen om drugs. Maar nog nooit een echt kind – nog nooit een kleine jongen. Hij kwam zelfs vrijwel nooit in aanraking met kinderen. Zijn eigen ervaring als kind was zijn enige referentiekader.
‘Hij is toch niet gearresteerd?’ vroeg Daniel aan Turner.
‘Nog niet, maar het is geen zuivere koffie. U zult het zelf wel zien. Hij weet precies wat er met dat jongetje is gebeurd… dat kan ik aan alles merken. We hebben zijn moeder pas weten te vinden nadat we u al hadden gebeld. Ze is twintig minuten geleden gearriveerd. De moeder beweert dat ze al die tijd thuis was, maar zich niet lekker voelde en de berichten pas net heeft gehoord. We hebben een huiszoekingsbevel
aangevraagd om het huis van het gezin te doorzoeken.’
Daniel zag dat Turner zijn nogal rode wangen liet hangen om zijn woorden te benadrukken. ‘Hij wordt dus verdacht van de moord?’ ‘Absoluut.’
Daniel zuchtte en haalde een schrijfblok uit zijn aktetas. Hij maakte, een tikje verkleumd in zijn natte kleren, aantekeningen, terwijl de politieman het misdrijf, de getuigen en de bijzonderheden van het verhoor van het kind tot dusver samenvatte.
Sebastian werd ondervraagd in verband met de vondst van het dode lichaam van een ander kind. Het jongetje dat dood was aangetroffen, heette Ben Stokes. Het had er alle schijn van dat hij op zondagmiddag in een overwoekerde hoek van de speeltuin in Barnard Park was
doodgeslagen.
Boekgegevens
De schuldige, Lisa Ballantyne, Uitgeverij Orlando, ISBN 978 90 229 6221 3 (€ 19,95), e-book ISBN 978 90 449 6726 5 (€ 15,99)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2013.
