Perfecte dood van Helen Fields is het derde deel in de spannende serie rondom Luc Callanach en Ava Turner.
Het was veel te koud om naakt buiten te liggen, dat was Mark McVeighs eerste gedachte – een belachelijke gedachte. Hij werd compleet overdonderd door het camerabeeld dat de drone naar zijn monitor zond. Hij had winterse rijp en kale rotsen verwacht. Een ongenaakbare, kleurloze hemel en een door mist omfloerste horizon. Maar een naakte vrouw, het ene been bij de knie gebogen, het andere been recht, een arm achter haar hoofd, de andere uitgestrekt op de grond… nee. Haar lange, rode, verwaaide haar hing als een wapperende sluier voor haar ogen. Aan haar voeten lag as; de overblijfselen van een vuur. Naast haar lag een doosje lucifers.
Hij stuurde de drone dichterbij om zichzelf ervan te overtuigen dat hij haar borst op en neer zag gaan. Niks. Mark manoeuvreerde de drone naar haar gezicht, in de hoop dat hij niet beticht zou worden van een raar soort perversiteit, vurig wensend dat zijn onderbuikgevoel ernaast zat. In dit geval zou dat alleen maar goed zijn. De drone bevond zich buiten zijn gezichtsveld, achter een heuvelkam. Hij liet hem voorzichtig dalen en zorgde ervoor dat hij niet pal boven de vrouw kwam te hangen, voor het geval ze wakker werd, overeind kwam en ertegenaan botste. Maar nadere inspectie van dichtbij bracht geen opluchting. De drone had een redelijke lens, en de blauwtinten op het schermpje hadden niets te maken met de vorst of de winterdode hei. Het blauw was van haar lippen, haar opengesperde ogen, haar aderen en haar van zuurstof afgesneden huid.
Mark begon te rennen, hoewel hij besefte dat het zinloos was om zich zo in te spannen, maar hij vond het van weinig respect getuigen om rustig op de dode vrouw af te lopen. Hij klauterde op handen en voeten omhoog langs de helling, waarbij de gedachte om het langere, makkelijkere pad om de heuvel heen te nemen niet eens bij hem opkwam. Hij bloedde tegen de tijd dat hij haar recht onder zich kon zien liggen, een tableau op de grond, terwijl in de verte de brave, nietsvermoedende inwoners van Edinburgh langzaam wakker werden, met Arthur’s Seat boven hen uittorenend. Zonder acht te slaan op zijn ontvelde knieën en de sneeën in zijn handen vloog Mark de puinhelling af, ondertussen naar haar roepend.
Zijn drone, een gonzende warboel van plastic en metaal, had hij een paar meter verderop aan de grond gezet. Hij had zich niet eens gerealiseerd dat hij zijn afstandsbediening had laten vallen. In een reflex ging zijn hand telkens naar zijn mobieltje in zijn broekzak. Het volgende ogenblik knielde hij naast haar op de bevroren grond en legde zijn vingers tegen haar hals, hoewel hij donders goed wist dat een lichaam met die kleur geen hartslag kon hebben. Desondanks trok hij snel zijn winterjas uit om haar naaktheid te bedekken. Daarna belde hij de politie en gaf een zo goed mogelijke beschrijving van hun locatie in het bergachtige landschap dat zich majestueus boven de hoofdstad van Schotland verhief.
Van dichtbij zag Mark dat ze jonger was dan hij aanvankelijk had gedacht, maar de vrieskou had haar beroofd van haar jeugdige blos. Net als hij zelf laveerde ze langs die peilloze diepte tussen tienerjaren en volwassenheid. Een diamantje in haar neusvleugel glinsterde in de eerste stralen van de winterse ochtendzon, die de kunstig aangebrachte blonde highlights in haar koperkleurige haar mooi liet uitkomen. Hij moest zich bedwingen om het haar niet uit haar gezicht te vegen, maar dan zou hij haar ogen beter zien, en dat wilde hij niet.
Boekgegevens
Helen Fields, D.I. Callanach 3. Perfecte dood, vertaling: Ernst de boer en Ankie Klootwijk, Uitgeverij Ambo|Anthos, 456 pagina’s (€ 16,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2021.
Interesse? Bestel Perfecte dood bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
