Marion Pauw zit ontspannen op bed met haar hondje Roy, die opgekruld tegen haar aan ligt. Via Skype vertelt ze over Grijs gebied, haar geschenk van de Maand van het Spannende Boek. De novelle draait om een man die getuige is van een misdrijf: ‘Ik wilde graag het verhaal vertellen van iemand die niets doet, en daardoor met zichzelf in de knoop komt.’
Pauw geniet vandaag van een rustige ochtend met haar huisdier, maar er staat een drukke zomer voor de deur. In juli verschijnt haar nieuwe thriller We moeten je iets vertellen, en in de maand daarvoor zal ze flink door het land gaan reizen in verband met de Maand van het Spannende Boek. Deze juni krijgt iedereen die in de boekhandel minstens € 12,50 besteedt aan thrillers haar boek Grijs gebied cadeau. Pauw, die met Daglicht (2013) een Gouden Strop in de wacht sleepte, voelt zich vereerd dat ze dit geschenk mocht schrijven. ‘Het is een opdracht waar ik heel blij en dankbaar voor ben,’ benadrukt ze. Grijs gebied draait om buschauffeur Albert, die ’s nachts vanaf zijn balkon ziet hoe een meisje door een man wordt aangevallen. Hij grijpt niet in en belt de politie niet, maar meldt zich uiteindelijk wel als getuige. We ontdekken hoe het gaat met het meisje en de dader, maar zien vooral hoe Albert worstelt met zijn rol bij het misdrijf. Pauw: Vorig jaar is iemand die ik kende helemaal in elkaar geslagen. Later bleek dat er een getuige was. Hij had alles gezien, maar deed niks. Ik vond het zo’n heftig verhaal dat ik dacht: hier wil ik wat mee doen.’
Verrassend genoeg zit Grijs gebied vol humor en absurdisme. Albert zoekt koortsachtig naar een manier om alsnog als held uit de bus te komen. Hij schakelt zelfs de hulp in van zijn vaste passagier Kevin. Deze autistische vliegtuigspotter kan het niet laten om herhaaldelijk met zijn ‘computerstem’ mee te delen dat hij kungfu en krav maga beoefent. De leukste scènes draaien om Albert en zijn vrouw Ans. ‘Het is zo’n stel dat al honderd jaar bij elkaar is,’ zegt Pauw. ‘Ze kunnen niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar. Nu verandert de dynamiek: Albert wordt een heel actief persoon, en dat is een hele omschakeling voor zijn vrouw. Die kan daar niets mee, en dat vond ik grappig.’
Is Grijs gebied met al die humoristische passages dan wel een thriller? Volgens Pauw is daar geen twijfel over mogelijk. ‘Je zou het ook een schelmenroman kunnen noemen, maar het is zeker een thriller.’ De schrijfster vergelijkt haar stijl met die van Elvin Post. ‘Hij schrijft ook zulke boeken: zijn verhalen draaien regelmatig om licht absurdistische antihelden die alles ontzettend onhandig aanpakken. Het is een genre dat je in Amerika veel ziet, maar dat in Nederland nog niet zo sterk ontwikkeld is. Het is eigenlijk een subgenre van de thriller.’
Grijs gebied zoekt ook de donkere kanten van het spannende genre op. Er is een afgrijselijke beschrijving van het moment dat het slachtoffer, Naomi, onder een viaduct van haar fiets wordt gesleurd en door haar aanvaller geslagen, getrapt en aangerand wordt. Ook haar tijd in het ziekenhuis wordt tot in ijzig detail beschreven – zo is er het moment waarop ze zich herinnert dat haar aanvaller haar tepel eraf heeft gebeten. Pauw: ‘Naomi is een sterke persoonlijkheid. Ze weet dat ze straks uit het ziekenhuis komt met een verminkt gezicht. Ze voorziet dat iedereen haar nu nog zielig vindt, maar dat straks het leven gewoon doorgaat.’
Bizar genoeg werd Pauw na het schrijven van Grijs gebied geconfronteerd met eenzelfde situatie als Albert. In april zag de schrijfster vanuit haar auto hoe een jongen in elkaar werd geslagen. Toen ze met haar raam open op het punt stond de politie te bellen, kwam een van de daders naar haar toe gelopen. ‘Op dat moment ging alles mis,’ vertelt ze. ‘Ik wilde wegrijden, maar haalde mijn voet van de koppeling. Mijn motor sloeg af en daardoor ging mijn raam niet meer omhoog. Dus ik zat in de auto, met open raam en gordel om. Die gast kwam op me afgelopen en sloeg me keihard in mijn gezicht.’
Gelukkig liep Pauw geen grote verwondingen op, maar de ervaring was wel beangstigend. ‘Ik baalde er wel van dat dit pas na het schrijven van Grijs gebied gebeurde,’ grapt ze. ‘Het zou best handige informatie geweest zijn.’
Door deze gebeurtenis is Pauw wel anders gaan kijken naar de rol van een getuige. Zou ze, net als Albert uiteindelijk van plan is, een confrontatie met de dader willen opzoeken? ‘Ik dacht altijd blind dat ik in zo’n situatie zou helpen,’ antwoordt ze, terwijl ze haar hond een aai over zijn kop geeft. ‘Maar nu besef ik dat je jezelf zo wel in gevaar brengt. Sommige mensen zijn gek en gevaarlijk en daar moet je voor uitkijken. Ik zou dus wel de politie bellen, maar eerst even om de hoek gaan staan! En het raampje van mijn auto dichtdoen.’
Foto: Leonie Broekstra
Boekgegevens
Marion Pauw, Grijs gebied, Uitgave van het CPNB, ISBN 978 90 596 5282 8 (Gratis bij besteding van € 12,50 aan thrillers)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2015
