Vluchtweg is de ultieme zomerthriller: origineel, grappig, meeslepend en zeer spannend! Waar zou jij heen gaan als je nergens meer veilig lijkt te zijn?
Ik open de schuurdeur, haal wat tuingereedschap weg, zet de grasmaaier aan de kant en trek mijn moeders fiets onder een deken vandaan. De banden zijn leeg en het zadel is veel te laag afgesteld. Onwillekeurig vraag ik me af wie er het laatst op gereden heeft. Mijn moeder was lang, haar knieën zouden het stuur geraakt hebben. Mijn vader, die niet van bewegen houdt, heb ik nog nooit op een fiets gezien. Ik ga op zoek naar een fietspomp en een tang. Als ik geen van beide snel genoeg vind, werp ik een ongeduldige blik op mijn horloge en besluit met de auto te gaan. Net als ik de schuurdeur wil sluiten, hoor ik vlak achter me iets bewegen.
‘Zo, dat is lang geleden, tien jaar, vijftien jaar? Nee, dat moet langer zijn.’
Met een ruk draai ik me om en sta oog in oog met mijn buurman. De snor van toen is uitgebreid tot een baardje. In het golvende, bruine haar zit nog steeds een natuurlijke slag. Nu met grijze lokken erdoorheen. Wat onveranderd is, zijn de diepliggende groene ogen die me priemend opnemen en de mondhoeken die krullen in een zelfverzekerd lachje.
Ik versteen.
‘Oom… Da…’ hakkel ik.
‘Laat dat oom maar weg,’ zegt Daan op commandotoon. De krullende mondhoeken veranderen in een grijns. Het bezorgt me een koude rilling. Hij buigt zich naar me toe. Automatisch doe ik een stap opzij en wijs hem op de afspraak van anderhalve meter afstand.
Hij begint te lachen en wijst op de schuur achter me.
‘Wilde je gaan fietsen?’
‘Ja, maar…’
‘Maar de banden zijn lek en het zadel staat te laag. Dat zadel heb ik aangepast toen Liekes fiets kapot was. Ook alweer een tijdje geleden. Ben je alleen?’ Daan maakt een hoofdbeweging naar het huis. Hij kijkt even om.
Ik knik.
Lieke dus, op mijn moeders fiets. Waarom ook niet, mijn moeder leeft niet meer, de spullen staan hier toch maar ongebruikt en de buren zorgen dat alles in orde blijft rondom het huis. Moet ik juist niet dankbaar zijn?
‘Zal ik dan maar?’ Daan wacht mijn antwoord niet af. Resoluut stapt hij om me heen, loopt de schuur in en tilt met een zwaai de fiets naar buiten. Op een afstandje volg ik zijn handelingen als hij de fietspomp heeft aangesloten en de banden oppompt. Hij mag dan twintig jaar ouder zijn, zoals ik gisteren al constateerde is hij nog steeds sterk, gespierd en met grote handen. Handen waarmee hij mij toen droogwreef op de boot… handen die Femke…
Mijn adem stokt.
Ik moet het zeggen, ik moet het nu zeggen, dat wat ik weet. Dit is mijn kans.
‘Zo, die zijn keihard en nu dat zadel nog. Ga eens zitten.’ Daan heeft een tang in zijn hand. Bijna dreigend houdt hij het stuk gereedschap omhoog. Als ik niet in beweging kom, vraagt hij wat eraan scheelt. Hij laat zijn hand zakken. Ik voel zijn ogen branden. Ik kijk van hem weg.
Zeg het, zeg het! Verdomme, waar wacht je op?
‘Zoiets dan?’ Daan tikt tegen het zadel dat hij intussen tien centimeter hoger heeft gezet.
‘Ja, zo is het goed, bedankt,’ hoor ik mezelf zeggen. Ik slik en vervloek mezelf.
Boekgegevens:
Jet van Vuuren, Vluchtweg, Uitgeverij Ambo|Anthos, 344 pagina's (€15,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
