Jarenlang was Lex Jansen de uitgever en het gezicht van De Arbeiderspers. Nu is hij directeur van het door hem opgerichte Magonia: uitgeverij en centrum voor schrijfbegeleiding
Door: Lex Janssen
Mijn vriend Govert brengt met zijn vrouw en hun hond de wintermaan- den het liefst door in het zuiden van Europa. Vanuit Lissabon kreeg ik een brief van hem, waarin hij vertelde dat hij op een beduimeld exemplaar van De ontdekking van de hemel stuitte, en zich realiseerde dat boek van Harry Mulisch nooit gelezen te hebben. Nu had hij dat dan toch gedaan, tot zijn grote tevredenheid. Hij heeft de roman verslonden. Govert deelde een herinnering met me aan een optreden van Mulisch en Nooteboom, ergens begin jaren ’90 in Rotterdam, en vroeg en passant of ik hen wel eens meegemaakt had. Daarmee riep hij herinneringen bij mij op. Cees Nooteboom heb ik vooral zakelijk meegemaakt, omdat een deel van zijn werk werd uitgegeven bij de Arbeiderspers, waar ik werkte. Mijn herinneringen aan Harry Mulisch zijn veel persoonlijker. Toen de Amerikaanse vertaling van De zwarte met het witte hart was verschenen onder de titel The two hearts of Kwasi Boachi werd mijn partner Arthur Japin uitgenodigd voor een optreden bij het Joods cultureel centrum ‘92th Street Y’. De andere gast bleek Harry Mulisch te zijn. Het feit dat hij met zijn geliefde Kitty, net als wij, logeerde in The Algonquin vond ik buitengewoon opwindend. Stel dat ik met hem aan de ontbijt- tafel zou komen te zitten, moest ik het dan over literatuur hebben, of juist liever niet? Dat soort zorgen bleek volkomen overbodig.
Deze colcumn verscheen eerder in de Boekenkrant, januari 2024 editie.
