Tineke de Nooij was onze eerste vrouwelijke diskjockey. We luisterden naar haar programma’s die tot augustus 1974 werden uitgezonden vanaf het beroemde, maar ook beruchte Veronicaschip.
De uitzendingen van haar programma Parels voor de zwijnen kan ik me nog herinneren. Hoewel Tineke ook een indrukwekkende televisiecarrière heeft gehad, is de radio altijd haar grote liefde gebleven. Ze kreeg prijzen, waaronder ‘de ere Zilveren Reismicrofoon’ voor haar gehele oeuvre, en er werden speciaal gekweekte bloemen naar haar genoemd: een witte roos en een oranje tulp! In haar decennia durende carrière heeft ze zo goed als iedereen ontmoet. En toch…
Vorig jaar publiceerde uitgeverij Magonia de bundel Ik stond erbij en ik keek ernaar, waarin Berend Boudewijn schreef over zestig jaar theater en televisie. Op beide terreinen heeft hij bijzondere dingen gedaan. Bij het grote publiek uit die tijd was hij vooral bekend van de BB-kwis, waar soms wel zeven miljoen mensen naar keken. Hij verdiende echter ook zijn sporen als directeur van de Stadsschouwburg in Amsterdam, als directeur van verschillende theatergezelschappen en als regisseur van talloze producties, waaronder recentelijk nog de shows van Diederik van Vleuten. Het was gelukt om rond de publicatie van Berends boek van alles te organiseren. Een optreden bij De Wereld Draait Door, een levensgroot interview in Volkskrant Magazine, een optreden bij Tijd voor Max, artikelen in Het Parool en de Varagids, enzovoorts. De droom van iedere uitgever kwam uit.
Op dinsdagmiddag belde een medewerkster van de TinekeShow op Radio 5. Of Berend te gast wilde zijn in de uitzending van donderdag. Omdat Tineke en Berend representanten zijn van twee kanten van het culturele spectrum, aarzelde ik toch een beetje. Zonder aarzelen zei Berend echter: ‘Zeker. Natuurlijk doe ik dat.’ Twee dagen later haalde ik hem van huis en reden we naar Hilversum. Via een smalle gang, waar in een lange rij kantoortjes mensen aan het werk waren, kwamen we tenslotte bij de studio waar het programma van Tineke gemaakt wordt. ‘Eindelijk,’ zei mevrouw De Nooij. ‘Onze carrières zijn bijna even lang en toch hebben we elkaar nog nooit ontmoet. Terwijl ik dat al zolang wil!’ Haar lach was ontwapenend, evenals de reactie van Berend Boudewijn. ‘Laten we gaan zitten. Je mag me vragen wat je wilt!’ Ik bleef achter het glas en luisterde naar deze twee bijzondere mensen. Nu heeft Tineke de Nooij íedereen ontmoet.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 3 september 2018.
