Al snel nadat Gary Pulsifer in 1996 uitgeverij Arcadia gestart was, bleek dat hij opvallende keuzes wist te maken, waarbij hij meer dan de meeste Engelse uitgeverijen zich ook richtte op het Europese vasteland. Het lukte hem binnen enkele jaren om zijn bedrijf niet alleen een landelijke, maar ook een internationale naam te geven. Gary vertelde maar wat graag dat Arcadia model had gestaan voor de uitgeverij in de film You will meet a tall dark stranger van Woody Allen.
Eén van de namen die hij toevoegde aan zijn lijst van buitenlandse auteurs was Maarten ’t Hart. Hoewel het werk van Maarten zeer succesvol werd (en wordt) uitgegeven in Duitsland, was het in Engeland eigenlijk nog nooit gelukt. Het was Gary’s vaste voornemen daar verandering in te brengen. Voor de roman De zonnewijzer, vertaald door Michiel Horn, wilde Gary flink uitpakken. Hij organiseerde een presentatie van The Sundial bij de Nederlandse Ambassade in Londen, een schitterend pand op een uitzonderlijke locatie: Hyde Park Gate 38. Wat hij niet wist, was dat Maarten niet graag reisde, zeker niet door de lucht. Mij verbaasde het niet dat onze man uit Warmond zeer bedenkelijk keek toen Elik Lettinga, zijn redacteur, en ik hem de plannen van Gary voorlegden. We moesten al onze argumenten voor de trip op tafel leggen, voordat Maarten akkoord ging met het voorstel. Hij stelde aan zijn toestemming wel twee voorwaarden: de reis zou niet langer dan twee dagen duren én ik moest hem vergezellen. Een paar weken later liepen we samen door Hyde Park. Het was een heldere winterdag. Maarten verwonderde zich over de eekhoorns en vertelde me dat het geen rode, of gewone eekhoorns waren, maar grijze. ‘Die heb je bij ons niet.’ Exotische bomen, vroege bloeiers, gele en rode bessen: voor Maarten was dít de mooiste plek van Londen. Veel zin om over te steken en het middelpunt te zijn van een receptie had hij niet. De ontvangst op de ambassade was hartelijk, maar ik zag direct dat de bijeenkomst nauwelijks op promotie gericht was. De ambassadeur was vereerd één van zijn lievelingsauteurs de hand te mogen schudden en medewerkers van het secretariaat vroegen om een handtekening. Er waren slechts twee of drie journalisten die meer met Gary stonden te praten dan met de Nederlandse auteur. De hapjes waren exquis, maar Maarten heeft altijd liever een stevige maaltijd. Na afloop van de receptie namen we een taxi naar Sint James’ Park. Hij was gebiologeerd door de vele soorten eenden in ‘the lake’. Toch draaide hij zich ineens naar me om. Naast twee banken stond een fraaie zonnewijzer. ‘Kijk, publiciteit voor mijn boek!’
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 4 februari 2019.
