Op mijn schouder landde een intens zwarte vogel. Kraaloogjes keken me onderzoekend aan. De kraai van Louis de Bernières wilde mijn aandacht.
Tijdens mijn jaarlijkse tocht langs een aantal uitgevers en agenten in Londen had ik de zaterdag gereserveerd voor een bezoek aan de schrijver van Kapitein Corelli’s mandoline. Een snelle trein bracht me naar het stille dorp waar hij woonde. Het kerkhof van een kerkje uit de tiende eeuw liep over in zijn weelderige tuin. Zelden ben ik ergens zo hartelijk ontvangen als bij deze auteur. In de schilderachtige living stond de tafel gedekt en Louis vertelde het ene verhaal na het andere. Toen we later die dag een wandeling door de tuin maakten, werden we niet alleen vergezeld door zijn kraai, maar ook door een kat die geen moment van zijn zijde week. Ik zou gezworen hebben dat ze beide naar de verhalen van hun baasje luisterden. Over één onderwerp echter repte hij met geen woord: de nieuwe roman. Toen ik er uiteindelijk toch naar vroeg, kreeg ik geen antwoord. Met een voorzichtige glimlach vroeg Louis of ik nog thee wilde voordat hij me weer naar de trein zou brengen.
Na het enorme succes van Kapitein Corelli’s mandoline kwam bij gesprekken met boekhandelaren of lezers vroeg of laat steevast de vraag wanneer de volgende roman zou verschijnen. Er stond toch wel een nieuwe titel op stapel? Bij sommige inkopers heette het al dat Louis de Bernières de auteur van één boek zou zijn.
Terug in Londen ging ik naar het bescheiden kantoor van Lavinia Trevor, de agente van Louis, en ik vertelde over mijn bezoek. Ze wist de namen van de kraai en de bijzondere kat, ze kende verschillende families op het kerkhof naast de tuin van Louis, maar de titel van de volgende roman? Ze had juist gehoopt die nu van mij te horen. ‘En toch is hij aan het werk!’ verzekerde ze me. Ik twijfelde geen moment aan haar woorden. Natuurlijk had ze gelijk. Twee jaar later verscheen de roman Vogels zonder vleugels die voor De Arbeiderspers vertaald werd door Tinke Davids. Opnieuw een fascinerende geschiedenis, waar – daar ben ik nu wel zeker van – kat en kraai alles over wisten.
In april 2013 ontmoette ik tijdens de London Book Fair Lavinia Trevor nogmaals. Ze zag me op de roltrap staan en riep. Direct begon ze te vertellen over De Bernières en ze kondigde trots een nieuwe roman aan. Nee, ze kende de titel nog niet, maar ze wist zeker dat de auteur vorderde! Daarna heb ik geen nieuws meer vernomen, maar ik kijk ernaar uit: een nieuwe roman van Louis de Bernières.
Jarenlang was Lex Jansen de uitgever en het gezicht van De Arbeiderspers. Sinds een jaar is hij directeur van het door hem opgerichte Magonia: uitgeverij en centrum voor schrijfbegeleiding.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
