In tegenstelling tot The London Book Fair en de Buchmesse in Frankfurt is de Salon du Livre in Parijs niet alleen een beurs voor uitgevers, literair agenten en filmproducenten, maar vooral ook voor lezers.
Alle Franse uitgeverijen zijn er vertegenwoordigd, maar ook veel buitenlandse. Overal zijn er optredens van auteurs, vaak overigens in een rumoerige omgeving. Ik herinner me een Salon du Livre waarbij Anna Enquist in de stand van haar Franse uitgeverij, Actes Sud, geïnterviewd werd vanwege de publicatie van de vertaling van haar roman Contrapunt. Achter de imposante uitgeversstand was een tent neergezet met een duidelijk herkenbare ingang. Op een aankondigingsbord was te lezen dat Anna Enquist hier zou optreden. Op een podium stond een lage tafel, met aan weerszijden twee stoelen. Het publiek zocht een plek, terwijl de journalist die haar zou interviewen al even met de auteur stond te praten.
Hoewel een deel van het publiek in- en uitliep, luisterde een ander deel aandachtig naar het vraaggesprek. Vooral de vragen over de rol van de muziek in het werk van Enquist leidden tot een verrassende uitwisseling van ideeën. Anna deed het geweldig! Na afloop praatte zij nog wat na met mensen van Actes Sud, maar daarna wilde ze toch vooral graag terug naar het hotel. Het Fonds voor de Letteren had geregeld dat zij met andere auteurs, onder wie Connie Palmen, Leon de Winter en Jessica Durlacher, gehuisvest was in een groot hotel, vlak achter de Madeleine. Ik overnachtte zelf in Hôtel de l’Université, in het hart van het Quartier Latin, vlakbij de Boulevard Saint-Germain. Die plek is ideaal, want het hotel is op een steenworp afstand van Éditions du Seuil en andere uitgeverijen. We hadden afgesproken dat we die avond samen zouden dineren. Toen ik afscheid van haar nam – ik had nog een afspraak bij Héloïse d’Ormesson – stelde Anna voor dat ik haar die avond zou ophalen, bij het hotel. ‘Kom dan maar wel naar de lobby,’ zei ze. ‘Ik vind het leuk dat de anderen zien dat ik met jou uit eten ga!’
Om een uur of acht stapte ik haar hotel binnen. Ik liep direct door naar de lobby. Ze maakte zich los uit het groepje auteurs waar ze het middelpunt van was. Stralend zag ze er uit. Nadat ze me hartelijk begroet had, draaide ze zich nog even om naar de anderen. ‘Ik zie jullie bij het ontbijt,’ zei ze. ‘Ik ga nu uit eten met mijn uitgever!’ Trots. Ik was trots!
Jarenlang was Lex Jansen de uitgever en het gezicht van De Arbeiderspers. Nu is hij directeur van het door hem opgerichte Magonia: uitgeverij en centrum voor schrijfbegeleiding.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie maart 2016
