‘Je kunt maar één keer debuteren,’ zei Renate Dorrestein ooit tijdens een interview. ‘Neem daar de tijd voor.’
Ik heb gemerkt dat er veel aandacht is voor debutanten. Ze hebben een lange weg afgelegd met een nog langere adem. Keer op keer werden ze afgewezen door uitgevers. En toch kropen ze steeds opnieuw achter hun computer om het manuscript te verbeteren. Soms met een verbeten blik of tranen in hun ogen. Anderen strijdlustig en overtuigd van het belang van hun boek.
Ik heb ontzag voor deze mensen. Want iedereen weet: lang niet alle goede boeken worden uitgegeven. En zolang je boek niet is uitgegeven door een gerenommeerde uitgeverij, mag je jezelf geen schrijver te noemen. Daarom is er vaak zoveel aandacht voor een debuut. iemand heeft het toch maar even geflikt. Tijdens mijn eerste boekpresentatie zag ik een zaal vol trotse familieleden, vrienden en collega’s. Er was een handjevol pers en er waren mensen van de uitgeverij. Mijn boek was er eindelijk.
Boekpresentatie twee was net zo feestelijk. Maar ik merkte dat het al wat normaler was. Toen ik het boek in de schappen van de boekhandel zag liggen, was ik natuurlijk blij. Maar bij het eerste boek was ik door het dolle heen. Mijn boek lag daar. In de winkel. Mensen, komt dat zien! Maar ik zette het niet meer op Facebook en legde mijn boek niet meer prominent bovenop een stapel van een andere schrijver. Ik vroeg ook niet meer of mensen naar mijn boek in de boekhandel wilden vragen. Debuteren doe je maar één keer.
Twee weken terug werd ik opnieuw moeder van een zoon. En ja, de tweede zwangerschap is anders dan de eerste. Onze oudste heeft mij moeder gemaakt, net zoals ik mij van mezelf pas schrijfster mocht noemen nadat mijn eerste boek werd uitgegeven. Toen ik voor de tweede keer in blijde verwachting was, merkte ik al dat ik me soms afvroeg waarom ik een bepaalde jas niet meer paste. Ik vergat gewoon dat ik zwanger was, totdat een losgeschoten knoop me aan de realiteit herinnerde. Ik deed een fractie minder moeilijk met eten, terwijl ik de eerste keer al met het ziekenhuis aan de telefoon hing als ik alleen al naar een rauwe biefstuk had gekeken. De lijn met geboortekaartjes in onze woonkamer is korter dan de eerste keer. De bezoekersstroom om de kleine Bo te komen bewonderen, kwam trager op gang. Daar waar ik bij de eerste gedurende de zwangerschap werd overstelpt met cadeaus, kreeg ik nu af en toe een kleinigheidje.
Blijkbaar is het wat ‘gewoner’ om een tweede kind te baren of nog een boek te schrijven. Voor de buitenwereld dan. Want stiekem ben ik zo’n moeder die bij elke kik naar haar nieuwe baby rent. Bovendien zweet ik intussen peentjes over boek drie. Schrijven went nooit.
