De driejarige Poppy betekent alles voor haar moeder Tess. Na een bezoek aan haar vader maakt Poppy een duistere tekening en doet ze vreemde uitspraken. Tess raakt ervan overtuigd dat haar dochtertje getuige is geweest van iets vreselijks.
‘Er is iets aan de hand,’ zei ik tegen Nadine, terwijl we samen onze boterhammen opaten. Nadine was hoofd inclusiviteit op de school in Oost-Londen waar ik lesgaf aan groep vier. Ze was lang en sterk en had donker, heel kort haar. Ze droeg grote oorringen, leren jacks en stoere laarzen. […] De kinderen op school waren een beetje bang voor haar. Ik was dol op haar, en wilde wat meer op haar lijken – stevig, vol zelfvertrouwen, veilig, getrouwd.
Ik haalde de tekening uit mijn rugtas. ‘Ze heeft nog nooit zoiets gedaan.’
Ik vertelde Nadine wat Poppy had gezegd, dat ze in bed had geplast, hoe aanhankelijk ze was. Nadine luisterde aandachtig en glimlachte toen.
‘Het is een tekening, een ongelukje in bed. Ben je op het moment niet gewoon overdreven alert door alles wat je met de echtscheiding hebt doorgemaakt?’
‘Het was geen echtscheiding.’
‘Daar kwam het wel op neer. Het was een crisis in jouw leven en het hare. Dan word je van elk klein dingetje bang.’
‘En dat “hij had doodgemaakt” dan?’
Ze moest lachen. ‘Je moest eens weten wat mijn jongens allemaal uitkramen. Ze zuigen alles op, ook dingen waarvan je niet eens doorhad dat ze het gehoord of gezien hadden. Iets wat iemand in het voorbij gaan zei op straat, iets op tv, wat dan ook.’
Ik stond op. ‘Je hebt vast gelijk.’
‘Als je er nog steeds niet gerust op bent, kun je ook met Alex gaan praten.’
Alex was Nadines partner en psychotherapeut van beroep.
‘Zou hij dat willen doen?’
‘Je kunt het altijd vragen.’
‘Hoeft niet. Ik hou haar wel in de gaten.’
Toen ik Poppy bij Gina en Laurie ophaalde liep ze opgetogen te stralen, met een wang besmeurd met gele verf en gras in haar haar. Ze wierp zich in mijn armen en hing toen naar achteren om me de stickers te laten zien die ze op haar buik had geplakt.
‘Zo te zien heeft ze het hartstikke leuk gehad.’
Laurie keek afwezig. ‘Volgens mij wel, ja.’
‘Is het allemaal goed gegaan?’
‘Ze hadden een beetje bonje. Is nu vast weer helemaal goed.’
Ik zette Poppy neer en dempte mijn stem. Als juf probeerde ik pesten altijd meteen als ik het zag aan te pakken. Ik had mezelf beloofd nooit zo’n ouder te worden die weigerde in te zien dat haar eigen kind daartoe in staat was. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Jake was een beetje over zijn toeren.’
‘Heeft Poppy hem pijn gedaan?’
‘Weet ik niet. Jake zat te huilen. Volgens mij had Poppy iets gezegd.’
‘Wat dan?’
Weet ik niet precies.’ Laurie haalde zijn schouders lichtjes op en lachte naar me, met een kuiltje in zijn wangen. ‘ Jake zei alleen dat het iets ergs was. Hij moest ervan huilen.’
Boekgegevens
Nicci French, Wie niet horen wil, Uitgeverij Ambo|Anthos, 432 pagina’s (€ 22.99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
