Verwachting is een sublieme roman over je weg vinden in het leven; als dochter, als echtgenote, als moeder en als goed mens.
Zo is hun leven in 2004 in London Fields. Ze werken hard. Ze gaan naar theaters. Ze gaan naar galeries. Ze gaan naar optredens van bands van vrienden. Ze eten in de Vietnamese restaurants aan Mare Street en Kingsland Road. Op donderdag gaan ze naar vernissages in Vyner Street, ze lopen alle galeries af en drinken gratis bier en wijn. In de buurtwinkels weigeren ze plastic tasjes, al vergeten ze dat ook weleens. Ze fietsen overal naartoe. Ze dragen zelden een fietshelm. Ze gaan naar de film in de Rio in Dalston en bestellen pide in Turkse restaurants, drinken Turks bier en eten van die ingelegde Turkse groenten waarvan het water je in de mond loopt. Op zondagmorgen kopen ze in alle vroegte op de bloemenmarkt aan Columbia Road bloemen. (Als Lissa vroeg terugkomt van een feest koopt ze soms goedkope bloemen voor het hele huis – armenvol gladiolen en irissen. Soms krijgt ze ze voor niets omdat ze zo mooi is.)
Als ze een kater hebben gaan ze naar de stadsboerderij aan Hackney Road om te ontbijten met gebakken ei en worstjes tussen de gezinnen met krijsende kinderen; ze zweren altijd weer dat ze daar pas weer naartoe gaan als ze zelf kinderen hebben.
Soms gaan ze op zondag een eind lopen; langs Regent’s Canal naar Victoria Park en verder, naar Greenway en Three Mills Island. Ze genieten van het uitzicht op Londen vanaf het kanaal.
[…]
Ze maken zich zorgen. Over klimaatverandering – over het tempo waarin de permafrost in Siberië smelt. Over de kinderen in de torenflats achter het winkeltje waar ze hun koffie en taboulé kopen. Over de kansen van die kinderen. Over hun eigen betrekkelijk geprivilegieerde positie. Over steek- en schietincidenten, totdat ze lezen dat die voornamelijk bendegerelateerd zijn, waar ze dan opgelucht over zijn, waarover ze zich dan weer schuldig voelen. Ze maken zich zorgen over de gentrificatie die uit de Londense City naar de randen van hun park sluipt en eraan knabbelt. Soms vinden ze dat ze zich over al die dingen meer zorgen zouden moeten maken, maar op dit punt in hun leven zijn ze gelukkig, dus doen ze dat niet.
Ze maken zich geen zorgen over een atoomoorlog of over de rentevoet of de welvaartsstaat, of over hun vruchtbaarheid of hun ouder wordende ouders of hun studieschuld.
Ze zijn negenentwintig. Ze hebben geen kinderen. In alle andere generaties in de geschiedenis zou dat een opmerkelijk feit zijn. Zij merken het nauwelijks op.
[…]
Het liefst zouden ze de tijd stilzetten – hier, nu, in dit park, in dit heerlijke middaglicht. Ze willen dat deze huizen betaalbaar blijven.
Ze willen sigaretten roken en wijn drinken alsof ze nog heel jong zijn en het niets uitmaakt wat ze doen. Het liefst zouden ze zich hier nestelen, in de schoonheid van deze warme middag in mei. Ze wonen in het mooiste huis aan het mooiste park in het mooiste deel van de mooiste stad ter wereld. Een groot deel van hun leven ligt nog voor hen. Ze hebben fouten gemaakt, maar geen noodlottige. Ze zijn niet heel jong meer, maar voelen zich nog niet oud. Het leven is nog kneedbaar en vol mogelijkheden. Alles ligt nog open.
Ze hebben nog tijd om te worden wie ze later willen zijn.
Boekgegevens
Anna Hope, Verwachting, Uitgeverij Ambo|Anthos, 368 pagina’s (€ 22,99)
Vanaf 25 januari in de boekhandel
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2021.
