Lege kamers is een aangrijpende roman over een jonge vrouw die een psychose krijgt. Het boek schept een onthullend beeld van haar gedachtewereld. Een belangrijk thema, want maar liefst een op de vijf jongeren kampt met psychische problemen…
‘Je moet afleiding zoeken in bijvoorbeeld een fatsoenlijke dagbesteding. Dat is alles. Als jij de hele dag druk bezig bent met zoiets als een leuke baan of een interessante studie dan heb je geen tijd om na te denken over zaken die je toch niet kunt veranderen. Hoor je me, Venita? Je moet…’
‘Ik moet niks,’ fluisterde ik door het geratel van mijn moeder heen. De onrust raasde rond mijn hoofd en sloot de hoge, almaar doorgaande stem van mijn moeder buiten. Ik zag de mond nog wel bewegen, zag zelfs de bijna geagiteerde blik in haar ogen, maar het raakte me niet meer. Ik wilde meegaan met de rondtollende duif die elke keer in a split second door mijn blikveld vloog. Zonder tegenstand, net zolang tot hij als een spiraal naar beneden zou zakken om een plek te zoeken in mijn lijf.
‘Venita!’
Haar onverwacht uitvallende stem drong door en ik keek op. Mijn mond opende zich en braakte er van alles uit. ‘Angelina. Ik kon haar niet redden.’
Mijn moeders gezicht verstrakte binnen enkele seconden tot een grauw, bijna grijs gekleurd masker. Ze leek terstond verrassend veel op een mummie. Haar ogen weerspiegelden dezelfde leegte. IJskoude leegte. Emilio zat met een hand voor zijn mond en grote radeloze ogen van haar naar mij te kijken. Zodra hij naar mij keek en ik toevallig terugkeek, legde hij iets smekends in zijn blik. Merkwaardig genoeg voelde ik me extreem rustig en was ik niet bang. Niet zoals die keer dat haar gezicht transformeerde in een slangenkop. Niet zoals ik vroeger bang was geweest voor dat strakke, inwitte masker waaruit een toonloze stem me, uiterst beschaafd, vertelde hoe ik me moest gedragen. Deze keer kwam er niets uit die verschrikkelijk beleefde mond. Deze keer zat mijn deugdzame moeder doodstil op haar stoel. Geen haartje bewoog en ik wachtte. Naar mijn gevoel, dat heus niet zou kloppen, dat deed het vaker niet dan wel, zat ik uren te wachten. Mijn moeder bewoog niet en ik verdacht haar ervan zo uren te kunnen blijven zitten. Haar inhoudsloze ogen bleven star. Hoe kon ze zó roerloos blijven zitten?
‘Mam?’ Mijn broer doorbrak de ijle spanning en legde, bijna teder, zijn hand op mijn moeders arm. Mijn moeders ogen draaiden in de richting van zijn gefluisterde stemgeluid om vervolgens verbaasd naar die zachte jongenshand op haar arm te kijken. Ze schudde hem af als een irritant insect, stond op en liep nog altijd zwijgend, maar wel kaarsrecht de kamer uit. Even later werd de badkamerdeur op slot gedraaid.
Emilio’s gezicht betrok en één seconde lang dacht ik dat hij zou gaan huilen. Ik draaide mijn hoofd en staarde naar buiten. Hem aankijken was nu onmogelijk geworden. De beklemming tussen ons was bijna tastbaar. Als een zwaar wolkendek. De duif verdween in het grijs. Vanuit de badkamer kwam er niets dan stilte.
[styled_box color=”yellow”]Susanne Koster, Lege kamers, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2707 1 (€ 17,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2016
