Geschreven door bestseller-auteur Viveca Sten, dit is een boek voor echte scandi-fans. Verborgen in de sneeuw is een huiveringwekkend moord- mysterie in een betoverend Zweeds ski-oord.
Er ligt een dikke deken van sneeuw als Sebbe Granlund de personeels-parkeerplaats van de vm6 oprijdt, de zespersoons stoeltjeslift midden in het skigebied waar hij dit seizoen werkzaam is.
Het is min twintig graden, maar het voelt kouder. De boomtoppen zijn bedekt met rijp en de berg Åreskuta is amper te zien door de dichte sneeuw. Het felle licht van de lampen creëert een zwart-witlandschap met lange schaduwen die afsteken tegen de witte sneeuw. Het winterseizoen in Åre is net begonnen.
Hoewel het maar een klein stukje lopen is naar de vm6, is de warmte van de auto al binnen een minuut weg. De ijskoude lucht snijdt in Sebbes neusgaten als hij de sloten van het lifthuis openmaakt. Het is even na negen uur en om halftien gaat het skigebied open, dan moet alles gereed zijn. Zoals gewoonlijk zijn de liften begin december open-gegaan voor publiek, maar er zijn nog maar weinig skiërs op de berg. Hij drukt op de rode knop om de machine in werking te stellen. Een hard geluidssignaal doorbreekt de stilte en dan komt hij in beweging. De vm6 is een van de oudere stoel-tjesliften, met plek voor zes personen per stoeltje. Een voor een trekken ze aan hem voorbij. Terwijl de lift in beweging is, haalt hij zijn telefoon tevoorschijn om Snapchat te controleren. De stoeltjes zitten onder de sneeuw van de nacht, eigenlijk moet hij naar buiten om ze schoon te maken, maar de kou houdt hem tegen.
Het eerste halfuur maakt het toch niet uit, de zon gaat pas om kwart voor tien op en voor die tijd zijn er weinig mensen. Hij wendt zijn blik af van zijn mobiel-tje. Een schaduw heeft zijn aandacht getrokken, een vreemde vorm in een van de liftstoeltjes, bijna alsof er iemand van de top van de berg mee naar beneden is gekomen. Hij probeert het te zien, maar het is nog pikdonker buiten.
Het stoeltje nadert het instapplat-form. Het lijkt wel alsof er iemand half onderuitgezakt aan het uiteinde ligt, maar er klopt iets niet, de hou-ding is vreemd en ineengezakt. Het donkere silhouet blijft onbe-weeglijk, ook al is het stoeltje er bijna.
Sebbe handelt instinctief. Hij drukt op de stopknop en snelt naar bui-ten. Het liftstoeltje is een paar meter verderop blijven hangen. Door de abrupte beweging is de persoon nog verder omlaaggegleden. Terwijl zijn hersenen het beeld ver-werken, blijft hij staan.
Het lijkt wel een paspop, maar toch ook weer niet. De trekken zijn men-selijk, maar ieder teken van leven is uitgewist. De wenkbrauwen en wim-pers zijn bedekt met sneeuwkristal-len en het gezicht is bevroren in een stijve grimas.
De huid is blauwwit en de lippen zijn gekrompen door de kou.
Het liftstoeltje schommelt even heen en weer, meer is er niet nodig; het lichaam glijdt eraf en landt in de sneeuw, vlak voor Sebbes voeten. Met open mond staart hij naar het stijfbevroren lijk.
‘Jezus,’ fluistert hij. ‘Niet jij.’
Viveca Sten, Verborgen in de sneeuw, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 464 pagina’s (€ 22,99), www.lsamsterdam.nl
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2024.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
