Boekfragment: Schoolfeest -

De beste vriendin van Chelsea heeft zelfmoord gepleegd. Tenminste, dat is het verhaal.

Als alles is opgeruimd, loopt ze naar de woonkamer. Nu ze niets meer te doen heeft, en de ruimte niet langer is gevuld met het geroezemoes van haar vrienden, boezemt het huisje haar opnieuw angst in. Ondanks de warmte rilt ze en ze slaat haar armen om zich heen. Ze staart naar buiten. In het niets. En plots bekruipt haar weer het gevoel dat iemand haar in de gaten houdt.

‘Wat een onzin!’ zegt ze hardop tegen zichzelf. ‘Je ziet toch zelf dat er niemand is.’

Was Yrsa maar hier.

Al sinds de dood van Yrsa voelt ze zich onrustig en knaagt er iets diep vanbinnen. Het lijkt of dit huis dat gevoel alleen maar versterkt. De leegte en de stilte voelen sinister aan. Dit vakantiehuis, waar ze al sinds haar geboorte komt en dat haar altijd plezier en ontspanning geeft, voelt plots niet meer veilig en geborgen.

Chelsea gaat met opgetrokken knieën op de bank zitten en wil wat YouTube-filmpjes kijken. Maar doordat de wifi het weer niet doet, pakt ze in plaats daarvan haar boek. Het is de nieuwste van John Green, een van haar favoriete schrijvers. Ze probeert haar gedachten te verzetten en het onbehaaglijke gevoel van zich af te schudden. Hoewel ze moeite heeft zich te concentreren lukt het haar om twee pagina’s te lezen.

Maar het gevoel van onrust blijft.

Haar vrienden zijn nog geen halfuur weg, dus dat duurt nog wel even. En waar blijft Nathan? Hij zou hier toch al moeten zijn? Zijn appje is alweer van een uur geleden. Ze kijkt opnieuw op haar mobiel. Aan de streepjes in de linkerbovenhoek van haar iPhone ziet ze dat ze gelukkig weer bereik heeft. Ze hoopt dat iedereen opschiet, want ze wil niet langer alleen zijn. Bovendien wil ze vanmiddag nog graag naar het strand.

Chelsea scrolt verveeld door haar tijdlijn op Instagram. Hier en daar liket ze een foto. Ze bekijkt een kort filmpje van een populaire vlogger die brownies maakt en in een berichtje van NOS Stories ziet ze dat voor vanavond code rood is aangekondigd. Waarschijnlijk verwachten ze bij de KNMI in een deel van Nederland storm en regen. Ze kijkt op en ziet de zonnestralen volop naar binnen schijnen. Hier is het in elk geval prachtig weer.

Ze duikt weer in haar boek en leest verder. Af en toe kijkt ze met een schuin oog naar haar mobiel. Ze is net begonnen aan een nieuw hoofdstuk als haar telefoon zoemt. Als een Pavlov-reactie kijkt ze op. Ze verwacht een berichtje van haar vrienden in de supermarkt of van Nathan, maar het is afkomstig van een afgeschermd nummer. Verbaasd en nieuwsgierig tegelijk, opent ze de app.

Sweet, sweet memories.

Yrsa verdient dit weekend niet.

Hoe goed kende jij Yrsa?

Als verstild blijft Chelsea zitten. Wat is dit? Een flauwe grap van de jongens? Het nummer is afgeschermd. Ze draait haar mobiel om, alsof op de achterzijde staat wie de afzender is.

Chelsea leest nogmaals het bericht. Wie stuurt haar nou zoiets? Ze staat op en ijsbeert door de woonkamer. Nee, het kan niet anders. Dit moet wel een stomme grap zijn.

Toch?

Terwijl ze piekert over het bericht, klinkt er een klap. Van schrik laat Chelsea bijna haar mobiel uit haar handen vallen. Wat was dat? Als versteend blijft ze staan.