Hij lijkt de ideale man, maar blijkt haar grootste nachtmerrie… Schaduwleven is een beklemmend geschreven, intense psychologische roman over huiselijk geweld, manipulatie en wraak.
Proloog
Ik heb me altijd voorgesteld dat grafstenen koud zijn. Koud en kil als de dood. Maar de steen waar mijn wang op rust is warm en gloeit na van de zon die er de afgelopen uren vol op geschenen heeft. Ik zou willen dat de warmte doordringt in mijn verkleumde botten, in mijn bevroren hart. Ik stel me ervoor open, maar er gebeurt niets. Ik voel niets. Slapen, ik wil alleen maar slapen. Maar ik ben zo moe dat ik denk dat ik daar zelfs de kracht niet meer voor heb.
Daar lig ik dan. Omringd door de doden. Om me heen gedenktekens van marmer, natuursteen, hout en glas. Bloemen, grind, knuffels, windmolentjes en verdriet. Zoveel verdriet. De tranen die hier zijn vergoten zijn verdampt door de zon, maar ze hangen nog zwaar in de lucht. De dood is meedogenloos. Hij spaart niemand. Niet de mensen die hij meeneemt en ook niet de achterblijvers. Hoe vaak heb ik hem de afgelopen jaren niet gesmeekt om me te komen halen? Maar met die wens komt ook meteen weer het schuldgevoel naar Tom. Mooie prachtige Tom, met je dikke wenkbrauwen, groene ogen en volle bruine haar. Ik kom niet vaak meer bij je graf langs, maar na al die jaren gaat er nog steeds geen dag voorbij dat ik je niet mis. Jij wilde zo graag leven. Ik moet me schamen dat ik zelfs maar denk aan de dood. Ik heb je beloofd om te leven voor twee. Voor jou en mij samen.
Er klinkt onheilspellend gerommel. Ik ga op mijn rug liggen en staar naar de lucht. De harde steen drukt tegen mijn magere rug. Dikke donkere wolken pakken zich samen boven mijn hoofd. Bull’s eye. Een regendruppel valt precies in mijn oog. Alsof hij het verdriet eruit wil spoelen. Het begint harder te spatten en al snel is er geen houden meer aan. De regen klettert op de grafstenen, op mij. Ik sluit mijn ogen en ril. Mijn dunne zomerjurkje is in een mum van tijd doorweekt en toch blijf ik liggen. Het geluid van de regen neemt me mee naar gelukkiger tijden. Tom en ik op zijn zolderkamer, liggend op zijn bed. Dan vervaagt Tom en zie ik de gezichten van mijn kinderen voor me. Ik recht mijn rug en adem een keer diep door. Mijn lijf begint weer te tintelen. Het verdriet dat met elke hartenklop door mijn aderen pulseerde, wordt verdrongen. Ik wiebel voorzichtig met mijn pijnlijke blote voeten en trek de lelijke lompe uggs weer aan waartoe hij me heeft veroordeeld. Ik verlang naar mijn hoge hakken, die ik door de kneuzingen aan mijn voet niet meer aan kan. Ze zijn een statement. Als ik die dingen aanheb, krijgt niemand me klein. Ik vervloek mezelf dat ik me zo heb laten meeslepen. Dat ik het nog geen halfuur geleden bijna had opgegeven. Op hakken, op uggs, op blote voeten, het maakt me niet uit. Een moeder vecht voor haar kinderen. Altijd. Ook als hun vader dreigt haar te vermoorden.
Boekgegevens
Kim Moelands, Schaduwleven, Uitgeverij A.W. Bruna, 320 pagina’s (€ 20,99)
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
