Palmen in de sneeuw vertelt het spannende verhaal van de zoektocht van een jonge spaanse vrouw naar een broeierig koloniaal familiegeheim.
Vanavond zullen jullie elkaar wanhopig beminnen want jullie weten dat dit de laatste nacht samen zal zijn. Jullie zullen elkaar nooit meer zien.
Nooit meer.
Dat zal niet meer mogelijk zijn. Jullie strelen en kussen elkaar zo intens als alleen twee verdrietige mensen dat kunnen, terwijl jullie door de smaak en de aanraking van de ander in elkaar proberen op te gaan.
De tropische regen slaat woest tegen de groene balustrade van de buitengalerij die naar de kamers leidt en smoort het geluid van jullie hartstochtelijke zuchten. De bliksemschichten proberen verder te reiken in de tijd om de duisternis te overwinnen.
Laat me naar je kijken, je aanraken, je nog even voelen…
Twee versleten koffers in een hoek van de kamer. Een regenjas over de stoelleuning. Een lege kast met de deuren op een kier. Een hoed en een foto op de tafel. Beige kleding op de vloer. Een bed, veranderd in een liefdesnest door het muskietennet dat er vanaf het plafond omheen hangt. Twee heftig bewegende lichamen in het schemerdonker.
Na achttien jaar is er niets meer dan dat.
Je had het gevaar kunnen trotseren en besluiten te blijven.
Of je had er nooit naartoe kunnen gaan. Dan zou je de regen ontlopen zijn, die verdomde regen die hardnekkig alle trieste momenten in je leven markeerde.
Dan had je deze gitzwarte nacht niet hoeven ondergaan.
De regendruppels kletteren tegen de ramen.
En zij…
Ze had geen aandacht aan je kunnen schenken, als ze had geweten dat dat beter was. Dan had ze deze wrede nacht met die lichtflitsen niet hoeven ondergaan.
De zachtmoedige, milde regen zet zich vast op de voorwerpen, stroomt als tranen zacht omlaag en doordrenkt de omgeving met een besmettelijke zwaarmoedigheid. De hevige regen van deze avond beukt en herinnert er dreigend aan dat niemand zich aan een ander moet vastklampen, dat zelfs de aarde niet alle regen in zich kan opnemen, de regen die sterft op hetzelfde wrede moment dat hij op de aarde neerslaat.
Jullie hebben genoten van veel kalme, tedere, sensuele en mystieke liefdesnachten. Jullie hebben genoten van de verboden lust. En jullie hadden ook de vrijheid om elkaar in de openbaarheid lief te hebben. Maar jullie hebben er nog geen genoeg van.
Deze avond zijn jullie als duizend- en-een druppels van de tornado, in elke uitbarsting.
Doe hem iets aan! Krab zijn huid open! Bijt hem! Lik hem!
Doordrenk hem van jouw geur! Om te bestaan. Om jullie te laten lijden. Omdat je de situatie niet kunt veranderen. Om de scheiding waarin jullie hebben berust.
Om die verdomde berusting.
Plant jouw zaad in zijn hart, al weet je dat het nooit zal ontkiemen.
‘Ik ga.’
‘Je gaat.’
‘Maar je blijft in mijn hart.’
Voor eeuwig.
Boekgegevens
Luz Gabás, Palmen in de sneeuw, vertaling: Marjan Meijer, uitgeverij Wereldbibliotheek, ISBN 978 90 284 2590 3 (€ 24,95)
