‘Moeiteloos verweeft Dek de geschiedenis van Nijmegen en de geschiedenis van de Vierdaagse met een spannende zoektocht. Oorlogspad is soepel en meeslepend geschreven en ook nog eens raadselachtig spannend. Een onvervalste pageturner!’ (Jan Verhagen, boekhandel Van Piere)
‘Bedankt,’ zei de beschuldigde man kortaf en hij beende de andere kant op.
Iedereen nam weer plaats, wilde zijn glas leegdrinken, totdat Claire met een ruk overeind kwam. ‘Waar is Brandon?’ riep ze. Eerst werd er wat om zich heen gekeken, maar omdat ze haar vraag bleef herhalen, steeds luider en luider, kwam iedereen weer van zijn stoel. Niets van het kind te zien.
‘Brandon!’ riep Jason. ‘Brandon!’
Meneer Talens keerde zich tot zijn dochters. ‘Waar hebben jullie Brandon gelaten?’
‘Hij is gewoon meegekomen, hoor,’ zei mevrouw Talens. ‘Hij zat hier te drinken.’
‘Dat bedoel ik niet,’ zei meneer Talens. ‘De meiden waren zojuist met hem aan het spelen. Waar was dat?’
Jason werkte zich tussen de vele mensen door de straat op. Hij tuurde in de richting van het Keizer Karelplein en toen de andere kant op, in de richting van het verwoeste hart van de stad. Hij bleef de naam van de jongen roepen.
‘Misschien is hij hier ergens naar binnen gelopen,’ riep mevrouw Talens en ze besloot de winkels af te gaan.
‘Als jij die kant op gaat, ga ik wel daarheen,’ zei meneer Talens tegen Jason en voor zover de drukte dat toestond, ging hij met grote, snelle passen terug naar waar ze elkaar een uur geleden in de armen waren gevallen.
‘Brandon!’ riepen de meiden. ‘Brandon!’
‘Nee, o nee,’ sprak Jason zacht voor zich uit. ‘Niet mijn zoon. Niet hier, niet nu.’ Hij voelde hoe hij te veel zuurstof opzoog en hoe zijn lippen en vingers begonnen te tintelen. Hij hoorde Claire schreeuwen. Ze huilde.
Jason begon te lopen. Edouard volgde hem. Ze liepen omhoog, de Molenstraat uit, de Broerstraat in. Ze liepen tussen de panden die daar in aanbouw waren. Om hen heen mensen, uitgelaten mensen. Overal gepraat en gelach.
‘Hij kan nooit ver zijn,’ zei Edouard.
‘Je hebt gelijk. Mogelijk zijn we al te ver.’
Ze bleven staan en draaiden een paar maal om hun as.
‘Misschien de Ziekerstraat,’ zei Edouard.
‘Waar is dat?’
‘Een stukje terug,’ zei de jongen en hij begon te hollen.
Bij de winkel van Kreymborg staken ze een zijstraat in. Na een meter of vijftig bleven ze staan. Vanaf de Oranjesingel kwamen hen talloze mensen tegemoet, een menigte die op weg was naar de vele cafés en restaurants om een feest ter ere van de wandelaar te houden. Of anders wel ter ere van de dorst.
Jason en Edouard drukten zich met de rug tegen de huizen en wachtten af. Toen er weer ruimte ontstond, wilde Edouard gaan lopen, maar Jason voelde zich duizelig en moest zich een ogenblik staande houden aan een fietsenrek.
Daarna ging het verder, dieper de straat in. Edouard bepaalde het tempo en alsof hij de afgelopen dagen geen 220 kilometer had gelopen, ging hij met grote stappen de straat door. Een paar honderd meter verder, keek hij achter zich waar Jason bleef. ‘Ik zie hem,’ riep hij en hij begon te hollen. ‘Ik zie hem!’
‘Waar?’
Edouards woorden brachten energie. Jason versnelde zijn pas. ‘Waar is mijn zoon? Waar dan?’
Boekgegevens
Rudy Dek, Oorlogspad, QV Uitgeverij, 328 pagina’s, ISBN 978 94 924 3501 9 (€14,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2016.
