Gorilla Sally Jones moet de onschuld bewijzen van haar van moord beschuldigde kapitein. Vaar mee op de exotische wateren van dit fantasierijke mysterie.
Een tijdje terug heb ik van de Chief een oude schrijfmachine gekregen. Het is een Underwood No. 5 uit 1908. Die had de Chief gekocht van een schroothandelaar hier in de haven van Lissabon. Meerdere toetsen waren kapot en de hendel aan de wagen ontbrak. De Chief weet dat ik graag sleutel aan kapotte spullen.
Het heeft me een paar avonden gekost om mijn Underwood No.5 te repareren. Dit is het allereerste wat ik erop schrijf. Een paar toetsen zijn nog steeds wat stroef, maar dat is vast wel op te lossen met een tang en wat druppeltjes smeerolie.
Maar dat moet wachten tot morgen. Achter het raam van mijn hut is het al donker. De lichten van de schepen die op de rivier voor anker liggen fonkelen op het zwarte water. Ik heb mijn hangmat opgehangen en ga zo slapen. Ik hoop dat die verschrikkelijke dromen mij vannacht met rust laten.
Het is weer avond. Vandaag hadden we geluk, de Chief en ik. Elke ochtend vroeg gaan we naar een café in de haven, waar werkloze zeemannen bijeenkomen in de hoop die dag een klus te krijgen. Meestal wordt het
niets, maar vandaag hadden we beet. We hebben van zonsopgang tot zonsondergang kolenzakken gesjouwd. Het loon was slecht, maar we kunnen iedere cent gebruiken. Mijn rug en mijn armen doen
zeer. En mijn vacht jeukt van het kolengruis.
Maar ik ben vooral moe. Ik heb ook vannacht weer onrustig geslapen. Ik geloof dat ik al een maand niet meer een hele nacht heb doorgeslapen zonder wakker te worden uit een nachtmerrie.
Het zijn steeds dezelfde dromen.
Sommige nachten sta ik weer in de machinekamer van de Song of Limerick. Sterke armen houden me van achteren vast, terwijl de stoommachine op volle toeren draait en het schip zinkt.
Andere nachten droom ik over commissaris Garretta. Het is donker en ik weet niet waar ik ben. Misschien tussen de graven op het kerkhof in Prazeres. Ik zie alleen Garretta’s kleine ogen. Die lichten kil op onder de rand van zijn hoed. En ik ruik de scherpe geur van verbrand kruit uit zijn revolver. Het schot dreunt nog na in mijn oren.
Maar de verschrikkelijkste droom gaat over de Chief. Ik sta in de regen voor een ijzeren poort in een hoge muur op hem te wachten. De tijd verstrijkt en ik ben verkleumd tot op het bot. Ik probeer
mezelf ervan te overtuigen dat die grote poort elk moment open kan gaan. Maar diep vanbinnen weet ik dat ik mezelf voor de gek hou. Het zal nooit gebeuren. De Chief zit voor altijd vast achter die muur.
Soms schreeuw ik in mijn slaap. Op een nacht, niet zo lang geleden, werd ik wakker toen de Chief mijn hut binnenstormde met een grote pijptang in de aanslag. Hij had me horen schreeuwen en dacht dat een indringer op het punt stond mij pijn te doen. Dat had ook best zo kunnen zijn. We hebben gevaarlijke vijanden hier in Lissabon.
Nee, nu ben ik te moe om te schrijven. Maar ik denk dat ik morgen verderga. Ik ben ontzettend blij met mijn Underwood No. 5!
Boekgegevens
Jakob Wegelius, Moordaap, illustraties: Jakob Wegelius, vertaling: Sophie Kuiper, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2609 8 (€ 24,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie maart 2016
