Wanneer Elsie, een dakloos weesmeisje in het victoriaanse Londen, hoort dat er op de Noordpool een mysterieus ijsmonster is gevonden, wil ze daar meteen meer van weten.
S T I L T E.
Daar stond hij.
In al zijn glorie.
Ondergebracht in een kolossale glazen kast.
Overeind gehouden in een blok ijs.
De mammoet.
Perfect bewaard.
Het was echt niet te geloven dat hij tienduizend jaar geleden was gestorven. Zo te zien kon hij net zo goed nog maar een dag dood zijn.
Het dier zag eruit als een kruising van een olifant en een teddybeer. Zijn slagtanden waren lang en gebogen, zoals de snor van heel wat van de oude mannen in het museum. Tussen de slagtanden hing een lange, harige slurf. Het lijf van de mammoet was overdekt met ruw bruin haar met op de kop een dikkere, donkerdere bos, als een pruik. De poten van het dier waren zo dik als boomstammen en onderaan zaten vier klompen van voeten. Zijn ogen waren open. Ze waren klein en zwart en hadden de vorm van tranen.
Voor Elsie was het liefde op het eerste gezicht.
Het was het prachtigste ding dat ze ooit had gezien. Haar hart begon te zweven, haar verbeelding sloeg op hol.
Ze stelde zich voor dat ze de pels van het dier streelde. Dat ze op zijn rug reed. Dat het haar optilde met zijn lange, harige slurf.
Net toen ze naar een ingebeeld land wilde vliegen, voelde ze dat er iemand vlak achter haar stond. Ze verstijfde van schrik. Ze kon zelfs haar hoofd niet draaien en om zich heen kijken. Opeens voelde ze een hand op haar schouder. Ze snakte naar adem om een gil te slaken …
‘HUH!’ … maar het lukte haar niet.
Iemand hield zijn hand op haar mond.
Boekgegevens
David Walliams, Het ijsmonster, vertaling: Roger Vanbrabant, illustraties: Tony Ross, Uitgeverij Clavis, 445 pagina’s (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2019.
