Boekfragment: Gezocht: normale ouders -

Gezocht: normale ouders is een lekker dikke bind-up van drie superleuke boeken in één. Een aanrader voor de liefhebbers van de boeken van Roald Dahl! De verhalen gaan over Gijs de Bruin en zijn vreemde familie…

‘Wat doet die minimalistraler dan?’
Gijs kneep zijn ogen samen en keek naar het vreemde apparaat. Papa draaide aan een knop en duwde een schakelaar in. Hij keek zoekend om zich heen en zag de appel die Gijs in zijn hand hield.
‘Gijs, mag ik je appel even?’
Verbaasd gaf Gijs hem de appel, waar al een hap uit was. Papa legde de appel op een soort rubbermat, die onder de minimalistraler lag opgesteld. Al mompelend duwde hij tegen het apparaat, totdat de lens precies boven de appel stond.
‘Oké, let goed op en blijf vooral weg van de mat. Dat is erg belangrijk: je mag nooit op de mat staan als de minimalistraler aan staat, afgesproken?’
Gijs en Pip knikten. Finn zat op de grond met een autootje te spelen. ‘Brrroem,’ zei Finn.
‘Klaar? Daar gaat-ie dan!’ Papa drukte op een knop en er kwam een hard, knetterend geluid uit de minimalistraler. Op dat moment schoot Finn zijn autootje hard vooruit. ‘Brrroem broem!’ riep hij enthousiast. ‘Broem!’
Het autootje schoof over de grond naar de rubbermat, werd even gelanceerd en kwam toen tot stilstand naast de appel. ‘Toto!’ riep Finn en hij wees naar de auto. Hij kroop naar de mat. ‘Nee Finn, blijf daar!’ riep papa hard. ‘Gijs, pak hem!’
Gijs greep zijn broertje vast en tilde hem op. ‘Ho ho, vriendje. Ik heb je!’ Gijs knuffelde Finn, die met zijn knuistjes hard tegen zijn schouders duwde.
‘Is toto!’
‘Ja, Gijs ziet je auto,’ lachte Gijs. ‘We pakken hem zo wel, als papa heeft laten zien wat zijn nieuwe uitvinding is.’
Er volgden opeens een harde knal en een lichtflits, die hen allemaal even verblindde. Daarna werd het stil. Gijs knipperde met zijn ogen tot hij geen sterretjes meer zag. ‘Voortaan een zonnebril op!’ zei papa glunderend.
Gijs en Pip keken om zich heen. Gijs zag eigenlijk niets wat anders was. ‘Eh, pap? Wat zou er dan nu gebeurd moeten zijn?’
‘Kijk! Kijk naar de mat!’ riep papa blij. Hij maakte een vreugdesprongetje.
‘Wat?’ Gijs keek naar de mat. Er lag alleen een besje op en iets ondefinieerbaars.
‘Hé, mijn appel is weg!’
‘Nee, niet weg. Kijk, kom eens dichterbij en kijk dan goed.’ Papa wenkte hem en met Finn in zijn armen liep Gijs naar de mat. Op de mat lag een piepklein appeltje met een hapje eruit. Naast de appel lag een mini-autootje, nauwelijks groter dan een dropje. ‘Wauw…’ fluisterde Gijs vol bewondering. ‘Hij is gekrompen! Hoe…?’
Papa bukte en pakte het appeltje voorzichtig tussen twee vingers vast. ‘Hier, eet maar op.’
Aarzelend nam Gijs het appeltje aan. ‘Kan ik het dan nog eten?’
‘Jawel, proef maar!’
Gijs legde het appeltje op zijn tong en slikte het door. Het smaakte nog precies naar een appeltje. Pip staarde met open mond naar papa en Gijs. ‘Huh? Hoe kan dat dan? Hoe kun je nou dingen kleiner maken?’
Finn keek intussen naar het autootje in papa’s hand. ‘Toto Finn?’ vroeg hij aarzelend, terwijl hij naar het zwarte dingetje wees. ‘Ja, dit is Finns autootje! Maar je mag hem nu niet hebben, kereltje. Hij is nu zo klein geworden dat het gevaarlijk is. Misschien stop je hem wel in je mond en dan kun je je verslikken.’
Finns lip trilde.
Gijs keek zijn vader aan. Dit was zonder meer een geniale uitvinding!