Elke klap catapulteert footballer Ash naar een nieuw universum. De wereld, maar ook zijn eigen identiteit verandert. Hij ervaart de harde realiteit van racisme, seksisme en homofobie.
De bibliotheek had een gemengd beleid. Je mocht zitten waar je wilde. Helaas zijn mensen gewoontedieren, dus vaak leken de tafels toch ingedeeld op ras, beleid of niet. Iets wat in mijn oude wereld ook vaak gebeurde. Toen ik aankwam zag ik tot mijn verbazing dat Katie gezelschap had. Leo was er ook. Katie had hem op eigen houtje gevonden.
‘Ga zitten, Ash,’ zei Katie.
Ik ging tegenover hen zitten. Een oude kerel aan een tafel verderop wierp ons vanachter zijn krant een blik toe. Ik wist niet of het een kritische blik was of dat hij gewoon even keek. Vlak daarna liep hij weg. Ik wist niet of hij vertrok omdat hij vond dat we daar niet met z’n drieën mochten zitten of omdat hij gewoon iets anders ging doen. Racisme maakt je helemaal gek: je begint overal aan te twijfelen.
‘Leo en ik hebben een goed gesprek gehad,’ zei Katie. ‘Over Angela… over alles.’
‘Ze heeft me geholpen om herinneringen terug te halen,’ zei Leo. ‘Aan dat ik bij jou in het team zat. Football speelde met de zoon van de beroemde footballspeler.’
‘Tja, in de wereld waar ik vandaan kom was mijn vader geen beroemde footballspeler.’
‘Balen,’ zei Leo.
‘Valt wel mee.’
Het was goed dat ze hier zonder mij over gepraat hadden. Drie mensen weten meer dan één, en ik voelde me een stuk minder eenzaam met hen erbij.
‘En, hoe is de wereld veranderd?’ vroeg Katie. ‘Gooi het er maar uit.’
Interessante woordkeuze. ‘De wéreld is niet echt veranderd,’ zei ik.
‘Bro, hij is veranderd of niet,’ zei Leo. ‘Dus wat is het nu?’
‘Oké, de wereld is wel veranderd, ja.’
‘En?’ drong Katie aan.
Ik keek hen aan en besefte dat ik er niet omheen kon. Dus zei ik het maar gewoon.
‘Ik ben homo.’
Katie keek me aan alsof ze meer verwachtte. ‘En?’
‘Er is geen “en”. Dat was het.’
‘Ash,’ zei ze met een plagerige glimlach, ‘dat is niet echt een verrassing…’
Leo, die me in deze wereld helemaal niet kende, was zo verstandig om zijn mond te houden en zich er niet mee te bemoeien.
‘Wacht even – wist jij het al?’ vroeg ik.
‘Ik had zo’n vermoeden,’ antwoordde Katie.
Ik doorzocht mijn herinneringen aan deze wereld. Ik had het idee dat ik behoorlijk goed voor hetero had gespeeld. ‘Hoe wist je het dan?’
‘Tja… misschien omdat je alleen met “veilige” meisjes afsprak. En omdat je op feestjes uiteindelijk altijd met knappe jongens stond te praten.’
‘Ik ben gewoon sociaal!’ hield ik vol.
‘Tuurlijk. Maar mocht je bang zijn dat andere mensen het ook weten: geen zorgen,’ zei Katie. ‘Volgens mij ben ik de enige die het is opgevallen. De meeste mensen zijn veel te veel met zichzelf bezig om dat soort dingen te zien.’
En toen ging me ineens een lichtje op. Waarom had Katie er wél op gelet, en anderen niet? ‘Zag jij het omdat… je me leuk vond?’
‘Misschien,’ zei ze. ‘Maar dat doet er nu toch niet meer toe.’
Ik haalde diep adem. ‘In de andere werelden zou het er wel toe doen.’ En toen zei ik het. ‘In de vorige wereld hebben we gezoend.’
Neal Shusterman, Gamechanger, vertaling: Maria Postema, Pelckmans Uitgevers, 432 pagina's (€ 22,50)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
