Claus zat al aan de bar met Molle und Korn voor zijn neus en zei dat hij goed nieuws en slecht nieuws had. Welk van de twee wilde Wolfgang het eerst horen? Hij koos natuurlijk voor het slechte, dat luidde dat Robert een dag en zelfs zijn vrije avond met VICLAS had gestoeid op zoek naar connecties tussen alle moorden, wat weinig had opgeleverd. Zowel bij Claudia als de psychiater waren de
ogen verminkt – Claus keek hem niet aan toen hij dat zei – maar dat was de enige overeenkomst. Dit was niets nieuws, dat was al eerder uit VICLAS gekomen. Verder had Robert geconstateerd dat de meeste slachtoffers succesvol waren in hun – veelal artistieke – beroep en dat geen van hen laag op de maatschappelijke ladder stond. Er waren geen connecties tussen de slachtoffers, ze waren allemaal op een andere manier vermoord op geografisch zeer uiteenlopende locaties in Berlijn en hadden niets gemeen qua leeftijd en geslacht.
De Chef had geconcludeerd dat er te weinig aanknopingspunten
waren om oude zaken te heropenen. ‘Maar dat weet je pas zeker als de dossiers zelf worden doorgenomen’, zei Wolfgang. ‘Je weet net zo goed als ik hoe het is met VICLAS.’ Een mooi systeem met één duidelijke beperking, want de zwakste schakel van elke databank bestond uit de mensen die geacht werden hem te vullen, en politiemensen stonden er niet bepaald om bekend affiniteit te hebben met ‘papierwerk’, zodat het de vraag was of alle relevante
informatie secuur was ingevoerd. Over elke zaak moesten in VICLAS immers bijna 170 vragen worden ingevuld. Het was daarom noodzakelijk de dossiers zelf grondig te bekijken.
Eigenlijk hadden ze dus niets wat erop duidde dat er al lange tijd een seriemoordenaar rondwaarde. Als dat het geval was, zou daarvoor immers al eerder een aanwijzing boven water zijn gekomen. Meer dan een hypothese was het niet, en dan nog een onwaarschijnlijke.
Siegfried wilde gewoon dat er een psychopaat rondliep omdat het zijn stokpaardje was, en hetzelfde gold voor Robert de fucking mindhunter. Misschien bestond er niet eens een
verband tussen de moorden op Claudia en Francisco. De moordenaar van Claudia was gewoon de moordenaar van Claudia,
de man die haar bedreigd had, en Francisco had de foto van de rode kater bij toeval in het fotoarchief gevonden. Er
kon geen logisch verband bestaan tussen die twee moorden. Ze moesten gewoon de moordenaar van Francisco opsporen en dan was de zaak afgehandeld, kon hij naar Galicia vertrekken en alles uit zijn hoofd zetten. Eindelijk zijn nieuwe leven
beginnen.Vergeten.
‘Wil je het goede nieuws niet horen?’ vroeg Claus. ‘Graag zelfs.’ Goed nieuws was inmiddels een verschijnsel uit een wel erg grijs verleden geworden. Claus bukte zich, pakte een uitpuilende plastic boodschappentas van Aldi die naast zijn barkruk op de grond stond, en overhandigde hem aan Wolfgang.
‘Alle onopgeloste moorden van de afgelopen vijftien jaar uit de kelders van het LKA, afdeling Hopeloze Gevallen. Kun
je er zelf in duiken. Ik heb er ook nog kopieën van twee recente lopende zaken bijgedaan.’
Typisch Claus, dossiers die het Landeskriminalamt nooit zouden mogen verlaten in een plastic tas de stad door
slepen.
Ellen Gerretzen, Schaduwspel, Manteau Thriller, ISBN 978 90 223 2710 4 (€ 21,95)
Dit artikel is eerder verschenen in de Boekenkrant editie
van oktober 2012.
