‘Ik vond het opwindend dat je zomaar Mateeë innam.’ Vidar slaat een keukendoek over zijn schouder, loopt naar me toe en zet zijn handen op de rugleuning van zijn stoel.
‘Opwindend? Hoezo opwindend.’ Vergis ik me of lacht hij me verlekkerd toe.
Laatst aan de telefoon had ik geen enkele reserve toen ik zei dat ik verder wilde gaan met de opleiding, maar nu begin ik te twijfelen. Vidar loopt terug naar het aanrecht, pakt de dampende mokken chaithee, zet er een voor me op tafel en gaat zitten.
‘Je kunt het ook moedig noemen.’
‘Waarom is daar moed voor nodig?’ vraag ik geërgerd, ‘het hoort bij toch de opleiding? Vertel, wat bedoel je?’ Moedig vind ik mezelf niet, eerder impulsief, maar nooit zonder dat mijn gevoel zegt dat het goed zit.
‘Mateeë leerde je tijdens de eerste ontmoeting de kunst van de krijger. En de krijger heeft een houding van moed en gaat met alles om alsof het doodgewoon is, maar jij bent van een hoger niveau,’ zegt hij aanmatigend, ‘je zit om precies te zijn een trede hoger, want jij hebt de moed van een mens van kennis en dat bereik je alleen door spirituele dapperheid.’ Vidar gaat er nog eens dunnetjes overheen: ‘Jij bent het krijgerniveau voorbij en staat in de kinderschoenen als vrouw van kennis.’
De enige moed die ik kan bedenken is dat ik laatst door de telefoon bekende dat ik veel voor hem voel, meer dan me lief is. Ik had eindelijk mijn angst voor afwijzing opzij gezet. Door de telefoon zei ik klagelijk dat ik al die gevoelens behoorlijk verwarrend vind, maar ik was trots op mezelf dat ik het eindelijk durfde toe te geven. Ik hoor mezelf nog met zo’n trillend piepstemmetje zeggen: ‘Ik heb zulke sterke gevoelens voor je!’ Echt vreselijk om te moeten doen, maar ik kon er niet meer omheen. Na de laatste sessie voelde ik een overweldigende liefde, mijn liefde voelde niet meer versnipperd, maar aan elkaar gelijmd tot een rotsvast geheel, alsof ik op dat moment pas wist hoe liefde echt voelt. Ja, uiteindelijk had ik er wel vertrouwen in dat hij goed zou reageren en wat maakte het ook uit. In het ergste geval zou hij me geruststellen door te zeggen dat het erbij hoort en dat het vanzelf wel weer over gaat. In het beste zou hij zeggen dat hij mijn gevoelens deelt. Tot mijn grote opluchting beantwoordde Vidar mijn gevoelens. Ik was in de zevende hemel. ‘Logisch,’ zei hij ‘we zijn met elkaar verbonden op het spirituele vlak en we maken deel uit van dezelfde spirituele familie.’ Maar voorlopig moest ik met mijn gevoel de ijskast in, want hij ging voor een maand voor familiebezoek naar de zuidkust van Amerika. Een beproeving die alle ruimte liet voor twijfel. Ongeduldig tik ik met mijn voet tegen de tafelpoot.
Vidar komt zitten en kijkt me stralend aan. Er gaat een warme stroom door mijn hart en ik laat mijn opgebouwde reserves varen. ‘Ken je de uitdrukking she runs with wolves?’ vraagt hij.’
‘Het klinkt bekend.’
‘Het is belangrijk om je ware gevoelens vrij te laten lopen, als een wolf die losbreekt uit de roedel, de toendra’s overrennend. De wolven spelen met elkaar, onze gevoelens doen hetzelfde. She runs with wolves is een van de grootste complimenten die je kunt krijgen, we hebben het nodig om naar de tweede werkelijkheid te komen. Door de lijnen van intentie die zich voor ons uitstrekken reizen we af naar de tweede werkelijkheid. Of eigenlijk is het anders,’ verbetert hij zichzelf, ‘je zult zien dat de tweede werkelijkheid naar jou toekomt in plaats van dat je er zelf heen gaat.’
Dreamshield, Running Deer en de Liefde van de Tweede Werkelijkheid, Uitgeverij Boekenbent, ISBN 9789085703280 (€ 24,90)
BOEKFRAGMENT – Running Deer – Dreamshield
