Na 12,5 jaar voorstellingen bij Toomler en een mega populaire podcast is er nu eindelijk ook Echt gebeurd in boekvorm! De 72 beste echt gebeurde verhalen van bekende en minder bekende vertellers.
Pépé Smit
Toen ik tien was, verhuisden mijn ouders van de grote stad Den Haag naar Acquoy, een piepklein dorpje in de Betuwe. Ik vond dat niet zo erg leuk en ik kon daar ook niet zo goed aarden. Ik miste mijn oude school. Maar het platteland had misschien toch ook één voordeel: nu zou ik eindelijk een pony voor mijn verjaardag kunnen krijgen. Nou, ik werd elf, en die pony kreeg ik niet, maar ik kreeg wel tien paardrijlessen. En toen ik twaalf werd, kreeg ik er weer tien en toen ik dertien werd weer. Die lessen vlogen voorbij. Ik kreeg ze op een manege een kilometer of twaalf verderop en ze werden gegeven door de bazin van die manege. Dat was een struise vrouw met blond haar en een paardenstaart van een jaar of veertig, die door iedereen Moeders genoemd werd. De paardrijlessen vond ik wel leuk, maar de paardenmeisjes die daar op de manege rondliepen, die natuurlijk wél het hele jaar op paardrijden zaten en met hun dure paardrijkleertjes allemaal verliefd waren op diezelfde ene jongen die er lesgaf: ik vond ze echt ongelofelijk stom. Toen de laatste tien lessen voorbij waren dacht ik: ik moet er iets anders op verzinnen. Iets avontuurlijkers, iets romantisch. Dus ik keek uit naar een mogelijkheid om ergens anders te kunnen paardrijden, waar ik er dan ook nog liefst niet voor hoefde te betalen.
Nou had ik gehoord over een baron die een dorp verderop woonde, in Kasteel Heukelum, en die zou een stoeterij hebben met echt de allermooiste paarden. Hij had Engelse volbloeds, dat zijn een soort renpaarden, hij had angloarabieren en hij had zelfs – had ik gehoord – een Lipizzaner van de Spaanse Rijschool in Wenen: zo’n beetje de natte droom van elke paardenliefhebber. Je kent ze misschien wel, van die witte circuspaarden, die de meest waanzinnige dressuurtrucs kunnen. Daar moet ik zijn, dacht ik, dat is wel duidelijk. Er was alleen één probleem. De baron stond bekend als een… ja, als een beetje een kwaadaardig type. Hij had een houten been, dat was al heel indrukwekkend. Mensen waren een beetje bang voor hem, want – hoorde ik ook – hij schoot met een jachtgeweer op mensen die de oprijlaan van zijn kasteel op kwamen. Dus het was een linke onderneming, maar hij had wel die paarden, dus ik besloot het erop te wagen.
Ik fietste naar dat kasteel toe. Eerst een stukje langs het bos, en toen recht die oprijlaan op, op het kasteel af. Dat was dus het gevaarlijke stuk, en ik hoopte dat ik er nou eens een keer profijt van zou hebben dat ik er als dertienjarig meisje eigenlijk uitzag als een jongetje van tien.
Ik fietste ook expres een beetje slingerig en dacht: op een kind zal hij toch wel niet schieten. Er werd inderdaad niet geschoten. Opgelucht zette ik mijn fiets tegen de ophaalbrug van het kasteel. Het was een robuust kasteeltje, niet zo heel groot maar wel met een echte slotgracht en een bos eromheen. En dus een ophaalbrug. En een grote voordeur, waar ik naartoe liep, en ik trok aan de ouderwetse trekbel. Er werd opengedaan door een mevrouw die later de kokkin bleek te zijn.
Boekgegevens
Paulien Cornelisse en Micha Wertheim, Echt gebeurd – Op papier, Uitgeverij de Harmonie, 384 pagina's (€ 29,90)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
