Stel je voor dat je een boek leest dat over jou gaat. Dat je donkerste geheim prijsgeeft. Een geheim waar niemand van afwist. Dacht je.
Voorjaar 2013
Catherine zet zich schrap, maar er is niets meer wat naar boven kan komen. Ze grijpt het koude glazuur vast en heft haar hoofd om in de spiegel te kijken. Het gezicht dat terugkijkt is niet hetzelfde als dat waarmee ze naar bed ging. Dit gezicht heeft ze eerder gezien, terwijl ze had gehoopt het nooit meer te hoeven zien. Ze bestudeert zichzelf in dit nieuwe felle licht, maakt een washandje nat om haar mond af te vegen en houdt het daarna tegen haar ogen, alsof ze daarmee de angst die erin ligt kan wegnemen.
‘Voel je je wel goed?’
De stem van haar man laat haar schrikken. Ze hoopte dat hij zou blijven slapen. Haar met rust zou laten.
‘Het gaat al beter,’ liegt ze, terwijl ze het licht uitdoet. Dan liegt ze opnieuw. ‘Het kwam waarschijnlijk door die afhaalmaaltijd van gisteravond.’ Ze draait zich naar hem toe, een schaduw in het licht van dit dode uur.
‘Ga maar weer terug naar bed. Alles is in orde,’ fluistert ze. Hij is slaapdronken, maar toch legt hij zijn hand op haar schouder.
‘Weet je het zeker?’
‘Heel zeker,’ antwoordt ze. Het enige wat ze heel zeker weet is dat ze alleen wil zijn.
‘Robert. Heus, ik kom zo.’
Zijn vingers blijven een ogenblik op haar arm liggen, maar dan doet hij wat ze vraagt. Ze wacht tot ze zeker weet dat hij slaapt voordat ze naar hun slaapkamer teruggaat.
Ze kijkt ernaar zoals het daar ligt, omgekeerd en nog opengeslagen waar ze het had achtergelaten. Het boek dat ze vertrouwde. De eerste paar hoofdstukken hadden haar verleid tot zelfgenoegzaamheid, hadden haar op haar gemak gesteld met slechts de suggestie van een lichte spanning in het vooruitzicht, iets waardoor ze wilde blijven lezen, maar geen enkele aanwijzing van wat er op de loer lag. Het wenkte haar verder, lokte haar almaar verder zijn bladzijden in, totdat ze besefte dat ze in de val zat. Toen ketsten de woorden door haar hoofd en sloegen ze een voor een in haar borst in. Het was alsof er een rij mensen voor een trein was gesprongen en dat zij, de machteloze machinist, niet in staat was de fatale botsing te voorkomen. Het was te laat om af te remmen. Er was geen terugkeer mogelijk. Catherine had onbewust zichzelf ontdekt, weggestopt tussen de bladzijden van het boek.
Elke overeenkomst met bestaande personen, levend of dood… Er staat een keurige rode streep door de disclaimer. Een boodschap die haar was ontgaan toen ze het boek had opengeslagen. De overeenkomst met haar valt niet te ontkennen. Ze is een sleutelfiguur, een hoofdrolspeler. De namen mogen dan zijn veranderd, de details zijn onmiskenbaar, tot de kleren toe die ze die middag droeg. Een deel van haar leven dat ze verborgen heeft gehouden. Een geheim dat ze aan niemand heeft verteld, zelfs niet aan haar man en zoon – twee mensen die denken dat ze haar beter kennen dan wie dan ook. Geen levende ziel kan hebben verzonnen wat Catherine zojuist heeft gelezen. Toch staat het daar in drukinkt en iedereen kan het zien. Ze dacht dat ze het had verwerkt. Dat het was afgedaan. Maar nu is het weer opgedoken. In haar slaapkamer. In haar hoofd.
Boekgegevens
Renee Knight, Disclaimer, vertaling: Marion Drolsbach, Uitgeverij Ambo|Anthos, ISBN 978 90 263 2945 6 (€ 19,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
