Hopeloos verliefd op de foute jongen. En dan verdwijnt haar beste vriendin. Een bloedstollend, spannend verhaal over vriendschap en een foute liefde.
NACHT VAN ZATERDAG OP ZONDAG 02.15 uur
Het laatste stukje roeien naar het strand is verder dan ik had gedacht. Ik veeg met mijn rechterarm het zweet weg dat op mijn voorhoofd staat en laat mijn handen even op de peddels in de sloep rusten. Het is zo donker dat de kans klein is dat iemand me ziet. Maar het betekent ook dat ik nu zelf vrijwel niets zie. Misschien ligt er wel een hele politiemacht op de loer zonder dat ik het weet. Tussen de paalhoofden zie ik in elk geval niets en ook in de duinen daarachter lijkt het rustig. Door de branding dobbert mijn bootje verder in de richting van het strand.
Als de sloep over de bodem schuurt spring ik eruit. Het koude zeewater komt tot net onder mijn knieën. Er knarsen schelpen en steentjes onder mijn All Stars als ik de boot met een gerafeld touw vastleg aan een paalhoofd. In de haast schuurt mijn hand langs een paar scherpe pokken, die zich op de palen genesteld hebben. Ik scheld, want het doet gemeen zeer. Maar ik heb geen tijd om er verder bij stil te staan. Ik pak de rugtas uit de sloep en slinger de zware tas op mijn schouder. Gebukt loop ik zo snel mogelijk, in de schaduw van de paalhoofden, naar de duinen. Mijn gympen maken bij elke stap op het zand een zuigend geluid. De natte schoenen voelen vies aan mijn blote voeten en door het mulle zand kom ik maar moeizaam vooruit. Terwijl ik zo snel mogelijk doorloop, houd ik nauwlettend de omgeving in de gaten. Als er politie aankomt betwijfel ik of ik hier nog wegkom. Over het strand en via de zee sluiten ze me zo in. Dan heb ik geen schijn van kans. Maar niemand weet dat ik hier ben, houd ik mezelf voor.
Ik pak mijn iPhone uit mijn broekzak. In het donker licht het schermpje van de telefoon fel op. Het is bijna halfdrie. Ik hijs de zware tas wat verder op mijn schouder. Hoeveel kilo hadden ze gezegd? Twintig, als ik het goed onthouden heb. Nou, zo voelt het in elk geval wel.
Tussen het strandpaviljoen en de rij met strandhuisjes moet een brede houten trap zijn. Even ben ik bang dat ik op het verkeerde strand sta, maar dan zie ik de trap. Zo zacht en snel mogelijk loop ik de treden op naar boven. Ik voel in de zak van mijn jack of ik mijn pistool snel kan pakken. Hoewel ik het nog nooit nodig heb gehad, geeft het me wel een veilig gevoel. Het stenen pad splitst zich een paar meter verderop in tweeën. Ik ga rechtsaf de duisternis van de duinen in. Ik zie nauwelijks een hand voor ogen. Het pad loopt steil omhoog. Deze weg heb ik al een paar keer afgelegd in het donker. Nog een minuut of tien en dan ben ik thuis. Ik verheug me nu al op een warme douche om al het plakkerige zand van me af te kunnen spoelen. Het lijkt wel alsof ik het overal voel kriebelen en schuren. En dan kan ik nog een paar uurtjes slapen.
Boekgegevens
Ellen de Vriend, Crush!, Uitgeverij Link, ISBN 978 94 623 2195 3 (€ 16,50)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2014.
