Dé zomerhit uit Amerika nu in Nederland. Subtiel en met veel droge humor schetst Emma Straub het portret van een gezin. In een elegante stijl toont ze wat de familieleden willen laten zien en wat ze juist voor elkaar willen verbergen.
Franny zette een grote zonnebril op voordat ze de vliegtuigtrap afdaalde en als een gezette filmster van middelbare leeftijd naar de terminal schreed. Chartervluchten waren dan wel zo ongeveer even chic als een bus, maar enig decorum ophouden was nooit verkeerd, vond ze. Ze had twee keer met een Concorde gevlogen, heen en weer naar Parijs, en betreurde het gemis aan supersonische snelheid en de uitgebreide maaltijden. Heel even was ze in verwarring omdat ze dacht op de verkeerde plek te zijn uitgestapt, alsof ze in de ondergrondse in slaap was gevallen en haar halte hadgemist, want iedereen om haar heen sprak Duits.
Het was een typisch mediterrane ochtend, helder en warm met de lichte geur van olijfolie in de lucht. Ze was tevreden met haar keuze: Mallorca was minder cliché dan Zuid-Frankrijk en het wemelde er niet zo van de Amerikanen als in Toscane. Natuurlijk was de kustlijn volgebouwd en wemelde het van de afgrijselijkste toeristenrestaurants, maar die vermeden ze gewoon. Op eilanden werd het kaf enigszins van het koren gescheiden doordat het meer moeite kostte er te komen, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Nantucket, waar kinderen opgroeien met het waanidee dat ze recht hebben op een privéstrand en schreeuwerige zwemkleding. Maar Franny wilde niet te veel van dat soort elitair gedoe, ze wilde dat iedereen, inclusief de kinderen, het naar zijn zin had en dus moest er een stadje in de buurt zijn dat groot genoeg was om naar een Spaanse nagesynchroniseerde film te gaan als iemand de behoefte had om even uit de duiventil te ontsnappen. Jim was opgegroeid in Connecticut en eraan gewend boven op elkaars lip te zitten met die vreselijke familie van hem, maar alle anderen kwamen uit New York en dat betekende dat een vluchtroute onontbeerlijk was, wilden ze niet knettergek worden.
Het huis dat ze hadden gehuurd lag op een ritje van twintig minuten van Palma, ‘boven op een heuvel’, had Gemma gezegd, tot grote ergernis van Franny omdat ze een hekel had aan locaties die een gedwongen vorm van cardiotraining vereisten. Maar wie moest er nou ergens anders heen als je zoveel slaapkamers, een zwembad en de zee op een paar minuten afstand had? Het was juist de bedoeling om van elkaars gezelschap te genieten, op een prettige manier gevangen te zitten met elkaar, met speelkaarten en wijn en alle vereisten voor een heerlijke zomer binnen handbereik.
Hoewel er veel was veranderd de laatste paar maanden, wilde ze nog steeds het gevoel hebben dat het geen straf was om tijd met haar gezin door te brengen. Dat was wel zo geweest met háár ouders, en met die van Jim. Ze beschouwde het als de grootste prestatie van haar leven dat ze twee kinderen op de wereld had gezet die elkaar graag mochten. Zelfs als er niemand bij was, hoewel ze met een leeftijdsverschil van tien jaar een totaal andere jeugd hadden gehad. Misschien was dat de crux van goede relaties: zeeën van tijd zónder elkaar. Het kon natuurlijk zo zijn dat die goede verstandhouding inmiddels was veranderd; de kinderen zagen elkaar tenslotte alleen tijdens vakanties en Bobby’s zeldzame bezoekjes aan zijn ouderlijk huis, maar Franny hoopte dat dat niet zo was.
Boekgegevens
Emma Straub, Badgasten, vertaling: Els van Son, Uitgeverij Ambo Anthos, ISBN 978 90 472 0464 0 (€ 18,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2015
