New York Times-journalist Karen Hart moet vanwege autopech noodgedwongen enkele dagen in het stadje Snowflake in Arizona doorbrengen. Ze probeert het beste van de situatie te maken.
Peggy Sue zei tegen Teddy dat ze niet had verwacht dat het zo donker zou zijn in het bos. Ze kreeg er een beetje de kriebels van, al kwam dat misschien ook door de aanblik van al die insecten die in het licht van de koplampen van de Range Rover om elkaar heen zoemden.
‘Kun je me anders niet een kilometer verderop afzetten?’ zei ze. ‘Ik ben alleen maar bezig geweest met mijn tekst en was helemaal vergeten dat ik bang ben in het donker.’
Teddy schudde zijn hoofd. ‘Als je bang bent, is dat alleen maar goed. Dan kom je overtuigender over.’
Peggy Sue slikte. Ze drukte haar wijsvinger tegen haar onderlip en keek naar de donkere silhouetten van de dennenbomen langs de kant van de weg. ‘Maar wat als er iets gebeurt? Iets echts, bedoel ik?’
‘Maak je nu een grapje? Je denkt toch niet werkelijk dat–’
‘Nee,’ zei Peggy Sue, ‘ik bedoel niet zóiets. Maar iets anders. Stel dat ik word verkracht of zo, zoals Nora Broom vorige maand…’
Teddy zuchtte. ‘Je wordt niet verkracht, schattebout. Dat met Nora Broom gebeurde in dat steegje achter de Blue Lantern. Dat is een plek waar dat soort perverselingen zich ophoudt omdat er veel jonge meiden langskomen op weg naar de bushalte. Maar hier? Vergeet het maar. Als er hier al dat soort types rondhangen, dan is dat omdat ze een of andere natuurfetisj hebben en opgewonden raken van bosmarmotten en elanden. Niet van jouw prettige achterste. Geloof me: je loopt geen enkel gevaar.’
Peggy Sue knikte. Ze nam aan dat Teddy gelijk had, maar wilde toch dat ze zich wat beter had voorbereid op dit moment. Ze dacht erover om hem nog eens te vragen of hij niet een klein stukje wilde doorrijden – al was het maar een paar honderd meter, zodat ze niet de volle drie kilometer zou hoeven rennen – maar hield haar mond toen ze Teddy een ongeduldige blik zag werpen op de Range Rover. Hij wilde weg, dat was duidelijk, en dus zette Peggy Sue haar gedachten aan Nora Broom opzij, verzamelde al haar moed en deed een stap in zijn richting. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze. ‘Er is niets om bang voor te zijn.’ Vervolgens sloot ze haar ogen en zette zich schrap. ‘Oké. Doe maar…’
Om niet te hoeven denken aan wat er nu ging gebeuren, snoof Peggy Sue de geur van de dennenbomen op en probeerde aan iets leuks te denken. Ze zag net een beeld van het reuzenrad op de jaarlijkse kermis in Snowflake voor haar geestesoog verschijnen, kinderen, kraaiend van plezier, toen ze Teddy hoorde zeggen: ‘Daar komt-ie, schat. Het spijt me.’
Het volgende ogenblik explodeerde het reuzenrad en voelde ze een scherpe pijn ter hoogte van haar rechterjukbeen. Ze wankelde naar achteren, opende haar ogen en hoorde Teddy nogmaals zeggen dat het hem speet, echt waar, maar dat het goede nieuws was dat hij de zwelling al zag en dat een tweede klap dus niet nodig zou zijn.
Peggy Sue veegde een traan uit haar ooghoek en bewoog haar kaak een paar keer op en neer. Haar jukbeen gloeide alsof iemand er een heet strijkijzer tegenaan had gedrukt. Ze kneep haar ogen dicht en deed ze weer open, vechtend tegen de lichte duizeligheid die ze voelde.
‘Bloed ik?’
Teddy schudde zijn hoofd. ‘Geen bloed. Maar het is duidelijk dat je een flinke opdoffer hebt gehad. Alleen Stevie Wonder zou denken dat je niets is overkomen.’ Hij krabde aan de vlindertatoeage in zijn nek. ‘En? Ben je er klaar voor?’
Boekgegevens
Elvin Post, Arizona Blues, Uitgeverij Ambo|Anthos (€ 20,00)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2018.
