Amalia is de wervelende nieuwe historische roman van Matthias Rozemond, over de grondlegster van ons hedendaagse koningshuis.
Ze haastte zich de marmeren trap op. Haar verhitte konen kwamen fraai uit bij het zachtroze van de jurk, die ze links en rechts bij de slippen omhooghield. Zoals altijd ging ze voorop in het spel. Vanuit de hal klonk een galmende stem dat hier niet gerend mocht worden, maar daar had ze nu geen boodschap aan. Op dit machtige kasteel kon je je nog eens uitleven. Thuis op slot Braunfels had je kamers en verstopplekken genoeg, maar toch niet zoveel neven en nichten om mee te spelen.
Op goed geluk rende ze een gang in. Een lakei met dienblad deed een verschrikte sprong opzij toen ze de bocht om kwam. Ze ging de achterste kamer binnen en sloot de zware deur achter zich. Haar hart klopte wild. Een slimmerik die haar hier zou weten te vinden. Door de gebrandschilderde ramen zag ze de zon ondergaan achter de heuvels van de stad. Het late licht legde een gloed over het koperwerk in de vensterbank. Een respectabele voorvader boven de schouw nam haar vermanend op. Het zag er allemaal uit naar vroeger. En muf rook het ook, ondanks het gesprenkelde rozenwater. Was dit de gevreesde kamer waar haar oudoom zichzelf van kant had gemaakt door uit het raam te springen? Of hadden de anderen dat verhaal uit hun duim gezogen om haar angst aan te jagen, omdat zij met haar dertien jaar de jongste van het stel was? Hoe konden zij trouwens precies weten hoe die man tijdens zijn val zou hebben gegild?
Ze was heus niet zomaar bang te krijgen. Dat had ze met zichzelf afgesproken. Maar eerst een verstopplek. De parketvloer kraakte onheilspellend. Onder het bed wegkruipen ging niet. Daar was het vast heel stoffig en ze zag nu al de pruilmond van haar kleedster voor zich omdat ze haar jurk vies had gemaakt, en vervolgens – nadat er was geklikt – de afgemeten blik van vader. ‘Op deze manier word je nooit een hofdame!’ Voor hem als belangrijkste politieke adviseur van de keurvorst was dat nu eenmaal het enige wat telde.
Ze kon zich achter de kast verschuilen. ‘Amalia moet hier zijn,’ hoorde ze vanaf de gang roepen. Ze waren al op deze verdieping, er was geen tijd te verliezen.
Vlug schoot ze weg achter het gordijn. Daarbuiten werd gefluisterd en gegiecheld. Een deur sloeg dicht. Ze kon op haar vingers nagaan wie intussen waren geraden. Zij nog niet, want ze hield niet van verliezen. Voetstappen vlakbij. De deur ging piepend open. En vreemd genoeg ook weer dicht. Ze ving een gesmoord lachen op. Kreeg iemand een hand voor de mond? Er waren minstens twee de kamer binnengekomen. Door de stof heen zag ze dat er een kaars werd ontstoken, en nog één. Dit waren helemaal geen kinderen. Wat moest ze nu?
Zo probeerde zo licht mogelijk door haar mond te ademen. Ook de minste beweging kon haar aanwezigheid verraden. Ze moest plassen van de spanning. Een mannenstem en een vrouwenstem. Ze wist het zeker, ze waren met zijn tweeën.
www.lsamsterdam.nl
Boekgegevens
Matthias Rozemond, Amalia, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 400 pagina’s (€ 24,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2021.
Interesse? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
