Deze week is de Boekenweek van start gegaan. Het thema van dit jaar spreekt ons ontzettend aan. Tweestrijd is dan ook de kern van heel veel literatuur. We lezen graag over een uit de hand gelopen conflict of een goed dilemma. Omdat het niet altijd de hoofdpersoon hoeft te zijn die voor een dilemma staat, hebben wij er één voor jullie, de lezers. Lees je liever een veelbelovende nieuwkomer of een geprezen klassieker? We hebben een aantal van de beste boeken gekozen die we in de Boekenkrant besproken hebben en daarnaast een klassieker geplaatst die hetzelfde onderwerp aansnijdt. Het is aan jullie: welke van de twee wint de strijd?
Wat wij zagen, Hanna Bervoets vs Don Quixote, Miguel de Cervantes
Wat wij zagen van Hanna Bervoets gaat over hoe informatie je wereldbeeld kan vertekenen, en met name de invloed die social media daarop kan hebben. Op die manier lijkt het erg op Don Quixote van Miguel de Cervantes. De boeken zijn eeuwen uit elkaar geschreven (Don Quixote wordt zelfs vaak getypeerd als de eerste roman), maar beide gaan over hoe je werkelijkheid op zijn kop kan worden gezet door de media. Don Quixote leest te veel ridderromans, Sigrid en Kayleigh uit Wat wij zagen te veel nare berichten op social media, maar hun verhalen zijn niet erg verschillend. Qua toon is er wel een groot verschil: Don Quixote is grotendeels een komedie, terwijl Wat wij zagen veel serieuzer en tragischer in toon is. Ook is Don Quixote veel langer: als je het volledige werk wilt lezen, ben je enkele duizenden bladzijden verder.
Klara en de zon, Kazuo Ishiguro vs Frankenstein, Mary Shelley
In Klara en de zon van Kazuo Ishiguro ontmoeten we de Kunstmatige Vriendin Klara, die door de ouders van Josie wordt gekocht om haar gezelschap te houden. Als het gaat om ‘kunstmatig leven’ en klassieke literatuur, is het bijna onmogelijk om niet gelijk aan Frankenstein van Mary Shelley te denken. Het monster dat door Viktor wordt gemaakt krijgt weliswaar nooit een naam, maar het is een belangrijk personage in het boek. De ongeremde afschuw voor kunstmatigheid in Frankenstein maakt in Klara en de zon plaats voor een ongemakkelijk onderbuik gevoel, maar beide boeken vragen zich af wat het betekent om een niet-menselijk bewustzijn te creëren, en wat het nou precies is om menselijk te zijn. Frankenstein is een doolhof van raamvertellingen, wat de roman zijn nuance geeft. Klara en de zon heeft juist maar één verteller, maar die is in typische Ishiguro-stijl subtiel onbetrouwbaar.
Orakel, Thomas Olde Heuvelt vs The Time Machine, H.G. Wells
Tijdreizen en onheilspellende toekomstbeelden, dat hebben deze twee boeken met elkaar gemeen, alhoewel beide zo uniek zijn dat het moeilijk is om een tegenhanger voor ze te vinden. In Orakel van Thomas Olde Heuvelt ontdekken Luca en Emma een achttiende-eeuws zeilschip, midden in een bollenveld. Een aantal mensen verdwijnen in het ruim van het schip, waaronder Emma, en de paniek slaat toe. The Time Machine van H.G. Wells gaat over een tijdreiziger die door middel van een zelfgebouwde machine naar de verre toekomst reist, en daar erachter komt dat die toekomst er niet bepaald rooskleurig uitziet voor de mensheid. Orakel is iets meer een thriller, met duidelijke schurken en hoge spanning, waar The Time Machine iets meer reflectief is (de tijdreiziger verteld over zijn avonturen nadat hij ze al beleefd heeft). Daarnaast is The Time Machine iets meer sci-fi, terwijl Orakel meer fantasy is. Beide hebben echter dystopische thema’s, lugubere beelden en een strijd om de toekomst van de mensheid.
Ik ben er niet, Lize Spit vs Van de koele meren des doods, Frederik van Eeden
In Ik ben er niet van Lize Spit lijdt de relatie tussen Leo en Simon onder Simons manische depressie. Depressie is een onderwerp waar zeker de laatste jaren veel aandacht voor is, maar ook in oudere literatuur wordt het aangesneden. Hedwig, hoofdpersoon uit Van de koele meren des doods, kampt al vanaf jonge leeftijd met melancholische gevoelens en na het overlijden van haar kind raakt ze in een depressie. In beide boeken is er gelukkig wel hoop. Simon zoekt hoop bij psychiaters, Hedwig bij een kloosterzuster. Behalve het feit dat Ik ben er niet een veel moderner boek is, met een eigentijdse blik op het onderwerp, is het perspectief ook een groot verschil. Lize Spit schreef haar boek vanuit het perspectief van een ander, Leo, en Frederik van Eeden schreef vanuit het perspectief van Hedwig zelf. Wat in beide boeken goed voelbaar is, is de tweestrijd waarin de hoofdpersonages verwikkeld zijn.
Terra Ultima, Raoul Deleo vs Codex Seraphinianus, Luigi Serafini
De fictieve encyclopedieën Terra Ultima van Raoul Deleo en Codex Seraphinianus van Luigi Serafini zijn allebei zowel bizar als bijzonder mooi. Hoewel de boeken op elkaar lijken zijn er wel degelijk verschillen. Zo zijn de tekeningen van Deleo een stukje liever om naar te kijken dan de tekeningen van Serafini, waarvan er een aantal behoorlijk weerzinwekkend zijn. Beide beschrijven een onontdekte wereld, maar de beschrijvingen van Terra Ultima zijn een stuk begrijpelijker. De Codex Serapinianus is namelijk helemaal in een fictieve taal geschreven. Velen hebben geprobeerd het handschrift te ontcijferen en allemaal zijn ze erachter gekomen dat dat onmogelijk is.
Ben je geïnspireerd om een klassieker te gaan lezen, of duik je liever de boekhandel in om een nieuwe titel aan te schaffen? Laat het ons hieronder weten!
Benieuwd geworden? Bestel deze boeken bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
