Hoe moeilijk het is om aan een kaartje te komen voor het Boekenbal, was afgelopen week nog in de Volkskrant te lezen. De krant wijdde een heel artikel aan de niet in geld uit te drukken waarde van een kaartje. Streng deurbeleid of niet – redacteuren Anouk en Nina waren erbij en praten na over dit waanzinnige feestje.
Nina: ‘Ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd’ – een betere soundtrack voor een Boekenweek met als thema Waanzin is er niet te bedenken, moet het CPNB gedacht hebben. De beroemde Kinderen voor kinderen-hit kreeg een luguber tintje door de setting waarin hij te horen was: op de toiletten, met zo nu en dan wat galmende stemmen erdoorheen. Ook de rest van de Amsterdamse Stadsschouwburg was voorzien van een passende aankleding. Zo zag je etalagepoppen boven de trappen zweven, alsof ze elk moment in de diepte konden springen. Ook was er een psychiaterhoekje met een zwarte sofa, waar je je kon laten fotograferen terwijl je je zielenroerselen uitstortte bij niemand minder dan Sigmund Freud. Vergeet ik nog iets?
Anouk: Nou, de meest bizarre versiering van de avond werd verzorgd door een man die een krijtbord voor zijn hoofd had hangen, en daar met een stukje krijt rondjes op aan het tekenen was. En wat dacht je van de dj’s die verkleed als dokter en zuster plaatjes stonden te draaien? Het was dan ook even acclimatiseren toen we in ons galakloffie de Stadsschouwburg binnen kwamen gewandeld. En al helemaal omdat dit mijn eerste Boekenbal was. Ik weet niet hoe het met jou zat, maar het voelde behoorlijk bijzonder om opeens op die rode loper te staan…
Nina: De rode loper met alle camera’s eromheen zorgden inderdaad voor een bijzonder welkom. Eenmaal binnen kon er lekker gedanst worden in meerdere zalen van de schouwburg. Zo was er een band bestaande uit medewerkers van uitgeverijen, die samen de zaal lieten swingen met klassiekers van bijvoorbeeld Michael Jackson, afgewisseld met lekkere bluesnummers. In de Grote Zaal speelde Vezpa, een fifties en sixties Rock ’n ‘Roll coverband, die jong en oud in beweging kreeg met muziek van The Beatles, Johnny Cash en Buddy Holly. Nelleke Noordervliet en Gustaaf Peek bleken fanatieke dansers!
Anouk: De verschillende zalen waren dan ook gevuld met behoorlijk wat beroemdheden. Ik heb Umberto Tan een dansje zien wagen, maar ook Dimitri Verhulst, Katja Schuurman en Menno van Heel Holland Bakt gingen met de voetjes van de vloer. Overal om je heen zag je bekende gezichten – en dat is een merkwaardige ervaring. Je hebt telkens de neiging om even op mensen als Youp van ’t Hek en Halina Reijn af te stappen om ‘hoi’ te zeggen. Je ziet ze immers elke avond op tv. Ook was het leuk om jurken te spotten. Als Boekenkrant-redacteur ben ik gewend om me op de inhoud te concentreren, maar op zo’n Boekenbal gaat het natuurlijk ook om het uiterlijk vertoon. Waar de één in vol gala-ornaat door de gangen zwierf, droeg de ander een trui en afgetrapte schoenen. Nina, wie droeg volgens jou de mooiste jurk?
Nina: Dat was een voor mij onbekende vrouw met een felroze rok van tule – lekker opvallend en apart! Hoewel de etalagepoppen die door het gebouw heen te vinden waren ook prachtige vintage jurken aanhadden. Deze poppen waren ergens na middernacht ook opeens op de dansvloer te vinden in de armen van jolige bezoekers (soms met een paar ontbrekende ledematen…). Ook de rest van het decor moest er aan het eind van de avond aan geloven, want het is een echte Boekenbal-traditie om alles wat je enigszins kunt sjouwen mee naar huis te nemen. Zelf stonden we even te aarzelen bij een schilderij van Sigmund Freud, maar dat werd helaas net voor onze neus weggekaapt.
Anouk: Het leek mij sowieso nogal onpraktisch om met zo’n enorm portret weer de dansvloer op te zoeken. En eigenlijk vind ik de herinnering aan het dansen mooier dan het meenemen van een verdwaalde etalagepop…
Foto’s #1 & #4: Gerlinde de Geus
Foto’s #3 & #5: Nina Visser
