En ze hadden zoveel plannen, duizelende plannen, voor hen opgestapeld in de wazige toekomst, een even rijke wirwar als de zomerflora aan de kust van Dorset, en even fraai. Waar en hoe ze zouden wonen, wie hun beste vrienden zouden zijn, zijn baan bij haar vader in de zaak, haar muziekcarrière en wat ze zouden doen met het geld dat zij van haar vader had gekregen, en dat ze niet zoals andere mensen zouden zijn, tenminste niet vanbinnen. Dit was nog de tijd – die later in dat beroemde decennium zou eindigen – dat jong zijn een sociale handicap was, een teken van onbenulligheid, een lichtelijk beschamende aandoening waarvoor het huwelijk een begin van genezing bood. Als bijna vreemden stonden ze, vreemd tezamen, op een nieuwe top van het bestaan, verheugd dat hun nieuwe status hen beloofde te verheffen uit hun eindeloze jeugd – Edward en Florence, eindelijk vrij! Een van hun geliefde onderwerpen was hun jeugd, niet zozeer de pleziertjes als wel de mist van komische misvattingen waaruit zij tevoorschijn waren gekomen en de reeks ouderlijke fouten en achterhaalde praktijken die ze nu konden vergeven.
Van deze nieuwe hoogte konden ze bepaalde tegenstrijdige gevoelens wel duidelijk zien, maar niet aan elkaar beschrijven: elk voor zich was ongerust over het moment, ergens kort na het eten, dat hun nieuwe volwassenheid zou worden beproefd, dat ze samen op het hemelbed zouden gaan liggen en zich geheel aan elkaar zouden blootgeven. Al meer dan een jaar werd Edward gebiologeerd door het vooruitzicht dat op de avond van een bepaalde dag in juli het gevoeligste deel van hem zich, hoe kortstondig ook, in een natuurlijk gevormde holte binnen deze vrolijke, knappe, uitermate intelligente vrouw zou bevinden. Hoe dit moest zonder dat het absurd werd, of een teleurstelling, verontrustte hem. Zijn bijzondere zorg, op grond van één ongelukkige ervaring, was die van té grote opwinding, van wat hij iemand had horen omschrijven als ‘te vroeg komen’. De kwestie was zelden uit zijn gedachten, maar ook al was zijn angst voor mislukking groot, zijn begeerte – naar vervoering, naar ontlading – was nog veel groter.
De zorgen van Florence waren ernstiger en tijdens de rit uit Oxford waren er ogenblikken dat ze bijna al haar moed dacht te verzamelen om haar hart te luchten. Maar wat haar dwarszat was onuitspreekbaar en ze kon het amper voor zichzelf verwoorden. Terwijl hij gewoon last had van traditionele premièrezenuwen, ervoer zij een fysieke angst, een hulpeloze walging even tastbaar als zeeziekte. Meestal had ze deze smet op haar geluk in al die maanden van montere huwelijksvoorbereiding weten te negeren, maar zodra haar gedachten naar een innige omhelzing gingen – ze verkoos geen andere benaming – dan trok haar maag droog samen en werd ze misselijk achter in haar keel.
Ian McEwan, Aan Chesil Beach, De Harmonie, ISBN 9789061698166 (€ 16,90)
