Artsen, bankiers, rechters, generaals, politici, de jeugdzorg: in de media kunnen ze het zelden goed doen. Maar wat weten wij eigenlijk over de dilemma’s waar deze professionals tegen aanlopen, en hoe ze hun keuzes maken? In Bewogen besluiten interviewt Deirdre Enthoven achttien mensen wier beslissingen grote consequenties hebben voor anderen, zozeer zelfs dat het soms over leven en dood gaat.
Hoe ver ga je om een topprestatie neer te zetten, en bijvoorbeeld olympisch goud te winnen? Kirsten van der Kolk (1975) vertegenwoordigde als lichtgewicht roeister Nederland tot drie keer toe op de Olympische Spelen. De laatste keer in Beijing, in 2008, won ze samen met Marit van Eupen goud in de dubbel-twee. Wat en wie moest allemaal wijken om zover te komen? Kwam zij ooit in de verleiding doping te gebruiken? Hoe ver ging zij met het trainen en uitputten haar lichaam om te kunnen excelleren? En wat had ze ervoor over om nog één keer op de Olympische Spelen te vlammen? Heel veel, zo blijkt al gauw.
‘Op hoog niveau roeien vergt totale toewijding, zeven dagen per week intensief trainen. Jezelf telkens weer over een grens duwen, ergens doorheen gaan, soms tot kotsen aan toe. Kon ik dat fysiek nog wel aan? En misschien belangrijker: kon ik het mentaal nog wel aan? Zou ik weken van huis kunnen zijn zonder mijn kleine dochter Nike te zien? Zou ik het voor haar thuis allemaal zo kunnen organiseren dat er weinig tot niets in haar leven veranderde? En zou ik de strijd die tussen Marit en mij ongetwijfeld af en toe zou oplaaien nog wel trekken? Onze samenwerking kost nu eenmaal ook veel energie. En als ik dat allemaal al zou kunnen, zou ik dat dan ook echt willen?
“Weet je dan niet meer hoe vaak je hier hebt zitten huilen?” wierp Pepijn tegen, toen ik vertelde dat ik met de gedachte speelde om toch nog één keer voor de Spelen te gaan.
Hij had destijds alle ellende over zich heen gekregen als het tussen Marit en mij botste, en was zacht gezegd geen voorstander van een herhaling. Ook niet omdat hij als oud-topsporter – hij is ook ex-roeier en won zilver tijdens de Spelen van 1996 – als geen ander weet wat zo’n training van je vergt. “We hebben nu een kind, het lijkt me geen goed plan,” was zijn conclusie.
Maar ik bleef onveranderd worstelen met de vraag of ik het niet toch moest doen. Er waren vooral heel veel tegenargumenten, maar toch, diep vanbinnen voelde ik dat ik dit heel erg graag wilde. En dat verlangen werd steeds sterker. Het dilemma zat hem er niet in dat ik niet wist wat ik moest kiezen. Ik wist deep down heel goed wat ik wilde. De vraag was meer of ik alles zo kon regelen en organiseren dat mijn omgeving er ook achter zou staan, omdat ik vanaf het begin al wel vermoedde dat met name Pepijn niet meteen enthousiast zou zijn.
Het is grappig hoe je geest op zo’n moment werkt. Natuurlijk kende ik de negatieve aspecten maar al te goed, maar in mijn herinnering werden de positieve ervaringen steeds prominenter. Met Marit was het toch ook vaak wel heel leuk geweest? Ik kan toch best alles rond Nike zo regelen dat er voor haar weinig verandert? Dat klonk in mijn hoofd. En ook over de trainingen dacht ik steeds luchtiger, over het zwoegen en de constante vermoeidheid die daarbij komt kijken. Alle haken en ogen ten spijt, in mijn hart had ik al besloten: ik ga ervoor.’
Boekgegevens
Deidre Enthoven, Bewogen besluiten, Uitgeverij Wereldbibliotheek, ISBN 978 90 284 2519 4 (€ 17,90)
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2013.
