Na de dood van haar moeder voelt de vijftienjarige Lilly zich onbegrepen en alleen. Haar vader weet alles van oude opgravingen maar lijkt niets te begrijpen van zijn puberdochter. Tot overmaat van ramp verhuizen Lilly en haar vader naar een dorpje op de Veluwe. Gelukkig zijn de leerlingen op school leuk en gebeuren er opeens allemaal spannende en mysterieuze dingen. Ook leert ze de knappe blonde jongeman Raaf kennen.
Even geloofde ik oprecht dat als ik mijn ogen maar lang genoeg gesloten zou hebben gehouden, al was het maar voor enkele seconden, die ochtend alles gewoon bij het oude zou zijn gebleven. Dat ik gewoon wakker zou zijn geworden n mijn eigen vertrouwde bed in mijn eigen slaapkamer, dat mijn moeder net als altijd in de keuken bezig zou zijn om het ontbijt klaar te maken en dat ik deze ochtend net als elke andere vijftienjarige met de gebruikelijke, gezonde tegenzin op de eerste dag na de zomervakantie weer op de fiets zou stappen om naar school te gaan. Maar zodra ik mijn ogen opendeed staarde ik tot mijn eigen afgrijzen gewoon weer naar de houten balken van het plafond van het kleine zolderkamertje dat vanaf nu dienst zou doen als mijn slaapkamer, en in de hoek bij het raam stonden nog steeds de dertien volgepakte dozen met mijn hele hebben en houden die mijn vader daar gisteren onder het slaken van kreten die volstrekt ongeschikt zijn om aan te horen voor iemand van mijn leeftijd, had opgestapeld. Vanuit het openstaande raam klonk het zachte geruis van de wind die door de bladeren speelde, en het gezang van een enkele merel die vastbesloten leek er deze dag, ondanks alles, het beste van te maken. Ik schoof een been onder het dekbed uit en tastte aarzelend met mijn tenen naar de grond, in de hoop dat als een deel van mijn lichaam de weg naar buiten zou weten te vinden de rest waarschijnlijk wel zou weten te volgen. Geeuwend trachtte ik de slaap uit mijn ogen te wrijven en wierp intussen een blik op de wekker, die tot mijn ontsteltenis pas zes uur aangaf. Van de schrik was ik meteen wakker, en verwenste mezelf dat ik gisteravond kennelijk vergeten moest zijn de kleine, gebloemde gordijntjes voor het zolderraam te sluiten.
Ik was zo moe geweest van die hele verhuizing dat ik me zodra ik mijn vader welterusten had gewenst en de deur van mijn slaapkamer achter me had dichtgetrokken plompverloren op mijn bed had laten vallen en met mijn gezicht in de kussens in slaap was gevallen. Kennelijk had mijn vader ’s nachts nog even de moeite genomen om een kijkje te nemen of ik al sliep, want ik was zojuist toch echt wakker geworden onder mijn eigen, vertrouwde dekbed. Met een hand trok ik een punt van het dekbed naar me toe en drukte de zachte stof tegen mijn neus. Een steek van pijn trok door mijn lichaam dat de geur herkende van het wasmiddel dat mijn moeder vroeger altijd had gebruikt. Nee, nee, sprak ik mezelf vermanend toe zodra ik de tranen in mijn ogen op voelde komen. Je gaat vandaag echt niet met rode ogen kennismaken met je nieuwe klasgenoten. Vastberaden schoof ik mijn andere been buitenboord en liep naar de kleine spiegel aan de muur, van waaruit twee verdrietige, groene ogen me zwijgend aanstaarden. Mijn blonde krullen zagen eruit alsof ik vannacht met een van mijn vingers in het stopcontact had liggen slapen, en op dat moment wist ik dat alleen een flinke douchebeurt nog redding zou kunnen brengen.
Barbara M. Veenman wordt ook wel de Nederlandse J.K. Rowling genoemd. In dit boek laat ze zien dat ze niet onder doet voor de schrijfster van Harry Potter.
Boekgegevens
Barbara M. Veenman, Raaf – Deel een van de Hemelpoorttrilogie, Uitgeverij Conserve, ISBN 978 90 5429 3477 (€ 17,99)
