Jullie spraken af dat ze vrijdag aan het einde van de dag zou komen. Maar die ochtend kreeg je een sms waarin stond dat zaterdag haar beter uitkwam. Zaterdag kwam er een nieuw bericht waarin ze uitlegde dat ze haar moeder moest helpen met opruimen; bovendien had ze een werkafspraak op dinsdag dus ze kwam liever vanaf woensdag. Je nam het haar niet kwalijk. Dat lange telefoontje die ene avond had je vervuld van een onwrikbare overtuiging, en dit onverwachte uitstel vertienvoudigde jouw begeerte op een manier die inderdaad lastig was, maar tegelijkertijd ontzettend lekker.
Die woensdag liet ze niets van zich horen. Op donderdag, toen je aan het eind van de middag eindelijk belde, verontschuldigde ze zich, ze had het zo ontzettend druk gehad en was van plan de volgende dag te komen. Maar vrijdag om tien uur ’s avonds had je nog steeds niets van haar gehoord en nu was je woedend. Je was net aan het vloeken en tieren dat ze het dak op kon toen je mobiele telefoon ging. Ze was laat gaan slapen en was net wakker geworden. Ze hoefde alleen nog maar een spijkerbroek aan te trekken en over twee uur zou ze in je armen liggen. Maar, ze wilde het je liever meteen zeggen, ze moest weg voor een afspraak, ze kon wel ’s avonds weer terugkomen.
Je begon met te antwoorden dat je haar gedoe zat was. Maar omdat ze aan bleef dringen, liet je je ontvallen dat het hoe dan ook belachelijk zou zijn om op dit tijdstip aan te komen zetten, je wist niet eens of er nog wel treinen reden. Kon ze net zo goed morgen komen. Ze zei dat ze begreep dat je boos was, dat ze er de volgende dag absoluut zou zijn. Je riep nog een vaag ‘zie maar’ en hing op zonder gedag te zeggen.
Stella mompelde dat je haar beter had kunnen laten komen. Jammer dan als ze zich had moeten haasten en twee uur in een verlaten treinwagon had moeten doorbrengen. Soms moet je gewoon een egoïstische indruk wekken.
Je had dat inderdaad maar beter kunnen doen, want de volgende dag liet ze niets van zich horen en dit keer nam je niet eens de moeite om te bellen. Toen je die avond ging slapen, huilde je. Je had elke dag duizend beelden voor ogen gehad, duizend varianten van de manier waarop jullie elkaar zouden terugzien, de eerste bewegingen, de eerste momenten waarop jullie elkaar de adem zouden benemen… Nu moest je, opnieuw, een andere draai aan je leven geven. Alsof je dat kon gebruiken. Een nieuwe eenzaamheid, slechts een paar maanden na de breuk. Je was al misselijk bij de gedachte. Die relatie van drie jaar met je ex, dat was het beste wat je ooit was overkomen. Je was dankzij die relatie op een heleboel fronten veranderd. Voordat je haar leerde kennen, had je alleen maar kloterige dingen meegemaakt. Nu jullie uit elkaar waren had je gezworen dat je op diezelfde weg verder zou gaan. Jezelf elke situatie verbieden die een stap achteruit zou betekenen. Nooit het gevoel hebben dat die drie jaar niet hadden bestaan. Nou, je had je zin gekregen.
Ann Scott, Verslaafd, Uitgeverij Arbeiderspers, ISBN 978 90 295 6519 6 (€ 16,95)
