Verborgen van Adri van Beelen

In Verborgen vertelt Adri van Beelen over de liefdesrelatie van Sophie en Martijn, die ingrijpend verandert na het overlijden van hun dochter Eva, kort na de geboorte.

Het is stil in huis, ongewoon stil. ik ben net thuisgekomen en tref Sophie nergens aan. Ik roep haar een paar keer, maar er komt geen antwoord. Langzaam loop ik de trap op naar de bovenverdieping. En terwijl ik via de over- loop in de richting van de badkamer ga, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat de deur van de tot kinderkamer gebombardeerde ruimte wijd openstaat.
‘Sophie!’ roep ik.
Weer geen antwoord.
Langzaam loop ik naar de geopende deur. De kamer is nu al gedurende drie jaar verboden terrein voor mij. Nooit heb ik er meer een voet binnen gezet. Het maakt me niet uit, het hoort inmiddels bij de ongeschreven regels van het huis. Regels die door Sophie zijn opgesteld.
Maar nu de deur van de kinderkamer zo wijd open staat en ik er vrijwel zeker van ben dat Sophie niet thuis is, kan ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. In de verte schemeren de contouren van een ledikantje; er gaat een schok door me heen. Ik loop verder en zie gordijnen met olifantjes en clowntjes. Maar de grootste verbijstering maakt zich van me meester als ik de kamer binnentreed. Ik sta stil en houd mijn adem in. Geïmponeerd door alles wat ik zie, kijk ik ademloos naar de kinderkamer die Sophie heeft ingericht. De kamer is rondom behangen met in kleur uitgebeelde sprookjes. Langs één wand bevindt zich een rij van wel dertig poppen, beren en andere knuffels. Tegen de andere wand staan een schoolbordje met krijtjes, een wisser en een schooltafeltje. De lamp in het midden van de kamer is van rode stof met pluimpjes en kwastjes. Bij het raam staat een tv’tje met daarnaast een stapel dvd’s met kinderfilms. Er liggen meisjesboeken en stripboeken. In de kast videospelletjes, en naast de kast staan behalve een strijkplankje met een strijkboutje ook een klein ouderwets hobbelpaard en, geheel uit de toon vallend in deze meisjeskamer, een honkbalknuppel.
Het is alsof het kind dat in deze kamer leeft straks binnenhuppelt en kan gaan doen wat het wil: slapen, met pop- pen spelen, tekenen, kleien. Zo compleet is de kamer ingericht.
Terwijl ik daar midden in de kamer sta en mijn blik telkens andere details registreert, hoor ik een geluid achter me dat verraadt dat er iemand binnenkomt. Ik draai me om en weet even niet wie of wat ik zie. In de deuropening staat de ultieme reden om alle nobele voornemens van een man in één klap van tafel te vegen. Sophie. Ze draagt haar rode jurkje waarmee ze me een jaar geleden ook heeft verleid. Dezelfde opengewerkte zwarte pumps als een jaar geleden. Het lange haar los, lipstick, gelakte nagels en een zoet parfum. Ik her- ken haar bijna niet meer, zo anders ziet ze er nu uit. Heel anders dan de afgelopen maanden. De Sophie nog van vóór… van vóór die verschrikkelijke gebeurtenis.
Zo blijf ik staan en probeer in te schatten wat er met haar gebeurd is en wat ze van plan is. Ze is zo aantrekkelijk, zo verleidelijk. Ja, ik meen toch te zien dat ze verleidelijk naar mij kijkt. Langzaam wandelt ze op me af, ze kijkt me nu koel en zakelijk aan.
‘Sophie’, zeg ik zacht. Het is alles wat ik zeg.
‘Draai je om’, fluistert ze.
Wat gaat ze doen? Wat is ze van plan? Ik voel dat mijn hart
sneller gaat kloppen, dat ik opgewonden raak, opgewonden van haar stem, haar aanraking. Ik draai me om en kijk naar het raam. Het is onwerkelijk om hier in deze
kamer te staan, deze ongewone kamer in deze ongewone situatie. Ik wil iets zeggen, ik wil iets roepen. Wat gaat er komen?
En op hetzelfde moment is daar, als uit het niets, die hevige, doffe, alles verpletterende pijn in mijn achterhoofd.
Daarna glijd ik de duisternis in, de duisternis waar het leven ophoudt en alles uitgewist is. De duisternis die eeuwig zou kunnen zijn.

Boekgegevens

Adri van Beelen, Verborgen, Uitgeverij Marmer, ISBN 978 94 606 8139 4 (€ 15,00) 

Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2013.