De titel lijkt sarcastisch, na De steen vreest mij – zeker indien de bundel een vergelijkbare lading zou hebben. Hoi feest is echter levenslustig, soms op het
manische af. De gedichten zitten vol zintuiglijke waarnemingen. Op de grens tussen het innerlijk en de buitenwereld gebeuren grote dingen in het leven van een jongvolwassene. Die ‘ik’ in de gedichten (ik neem aan dat die een vrouw is) krijgt in het openingsgedicht gestalte in
een geschreven portret. Daarna volgen poetische inkijkjes in haar leven. Er is een grote liefde, die de ‘ik’ aantrekt
en afstoot. Waar ze ondersteboven is van die man klinkt het: ‘je vindt iemand zo leuk dat je het gewoon niet meer aankan dat hij rechtop staat.’ Om dat beeld nog te overtreffen met de directe en erg mannelijke zin: ‘Ik stelde me altijd
voor dat als ik iemand zoende, ik in hem belandde.’
Maar er kan ook enorme afstand ontstaan: ‘…was ik maar een geraamte. Of nog magerder. Dan kon ik eindelijk sijpelen
door de muur tussen ons.’ Een ander gedicht toont kwetsbaar hoe eenzaamheid kan voelen, ’s ochtends in bed: ‘doen
alsof andermans warmte nog kleeft aan de dekens. Om te leren houden van iets wat ’s nachts van ons af kwam.’
De jonge vrouw in deze bundel bevindt zich in een draaikolk van emoties die bij de liefde kan horen, maar ook alledaagse
dingen zoals van je fiets vallen (‘hoe fel de kleur tussen wiel en grind valt waar te nemen’) of een mooi uitzicht op mist (‘Nevel gumt alles boven de grasvlakte uit’) krijgen een sterk zintuiglijke lading mee. Hoi feest is
een heel andere bundel, maar al even onontkoombaar
als De steen vreest mij.
Ellen Deckwitz, Hoi feest, Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, IS BN 978 90 388 9621 2 (€ 16,50)
Dit artikel is eerder verschenen in de Boekenkrant editie
van november 2012.
