‘Eén moord. Vijftien verdachten. Kun jij dit mysterie ontrafelen?’ Met deze tekst prominent op de voor- én achterkant van het boek wordt de lezer uitgenodigd om zelf voor detective te spelen. In De hoofdrol wordt verslag gedaan van de schokkende gebeurtenissen rondom The Fairway Players-toneelgroep en over de dood van een van hun leden. Er zit iemand vast voor moord, maar het is zeer de vraag of deze persoon schuldig is.
Door Istvan Kops
De hoofdrol, het thrillerdebuut van de Britse journalist Janice Hallett, valt meteen op door de ongebruikelijke manier waarop het verhaal is vormgegeven. Er is geen alwetende verteller of een ik-persoon die het verhaal vertelt. Het boek bestaat daarentegen geheel uit tekstberichten, e-mails en whatsapps waarin de diverse personages zich tot elkaar richten. Het is aan de lezer om wegwijs te worden in de vele berichten en te bepalen wat wel of niet relevant is voor het oplossen van het moordmysterie. Dat is nog best een behoorlijke puzzel, want het verhaal zit complex in elkaar, met veel verschillende verhaallijnen waarvan het maar de vraag is welke er nou echt toe doen.
In De hoofdrol gaat het niet alleen om het toneelstuk dat The Fairway Players-toneelgroep op het punt staat op te voeren, maar ook om een inzamelingsactie voor het doodzieke dochtertje van een van de hoofdrolspelers. Er is namelijk een experimenteel medicijn op de markt gebracht dat het meisje beter kan maken, maar de vraag is of het medicijn in werkelijkheid wel bestaat en of de inzamelingsactie niet een poging is om mensen op te lichten. Deze twee zaken lijken aanvankelijk weinig met elkaar te maken te hebben, maar gaandeweg ontstaan er steeds meer dwarsverbanden.
Er zitten erg veel personages in De hoofdrol, waardoor je soms vergeet wie wie ook alweer is en wat hun rol in het grotere geheel is. Er staat weliswaar een lijst met personages in het boek, waarin kort wordt aangegeven wat ze in het dagelijks leven doen, maar veel ondersteuning biedt die niet. Ook is het lang onduidelijk wie het slachtoffer is. Waar de op te lossen moord in de meeste thrillers al in een van de eerste hoofdstukken plaatsvindt, gebeurt dat hier pas ergens voorbij de helft van het boek. Kortom: het is zaak om als lezer scherp te blijven, omdat je anders snel het overzicht verliest. Wie heeft het op wie voorzien? Wie heeft welke motieven om een ander wat aan te doen? De lezer wordt bij de beantwoording van deze vragen gelukkig enigszins geholpen door Femi en Charlotte, twee leerling-detectives die zo nu en dan alle correspondentie met elkaar doornemen en daar hun eigen interpretatie op loslaten.
‘Charlotte: Zoveel vragen.
Femi: We hoeven alleen maar de juiste te stellen.
Charlotte: Alvast eentje voor jou. Heb je al slechteriken gespot?
Femi: Bhatoa lijkt me verdacht.’
Veel extra informatie levert dat overigens niet op, want een beetje kritische lezer zal op dat punt inmiddels tot dezelfde conclusies zijn gekomen. Het boek telt 480 pagina’s en dat is eigenlijk net iets te veel van het goede. Doordat er zoveel verschillende personages zijn die in en uit het verhaal wandelen, beklijven ze geen van allen en heb je aan het einde van deze toch wel dikke pil niemand echt leren kennen. De hoofdrol is dan ook vooral een aanrader voor degenen die graag zelf een moordmysterie oplossen en niet de behoefte hebben om al te diep in de psychologie van de personages te duiken.
Janice Hallett, De hoofdrol, vertaling: Kees van Weele, Xander Uitgevers, 480 pagina’s (€ 22,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
