In De stagiair, de debuutroman van Helen Monks Takhar, draait het weinig verrassend om stagiair Lily. Een verwende millennial die alles krijgt wat ze wil, aldus tegenspeler en hoofdredacteur van Leadership Magazine Katherine. We leren de dames steeds beter kennen in dit verhaal, doordat Katherine Lily adresseert en vice versa. Een volledig boek geschreven in de aanspreekvorm. Eens kijken hoe dat voelt.
Door Tanja Wilming
De voorkant van het boek luidt: ‘Als de nieuwkomer je grootste rivaal wordt.’ Ja, wat doe je dan, Katherine? Gekke dingen blijkbaar, maar dat komt pas later.
Want in eerste instantie, Katherine, lijk je een vrouw die het erg goed voor elkaar heeft. Een mooie baan bij een gerenommeerd magazine. Een fijne vent thuis op de bank, die zelfs zijn zegen aan je geeft om af en toe een uitstapje te maken met andere jonge minnaars. Twee appartementen, een goed lichaam en een gezond stel hersenen. We volgen je vanaf het moment dat je een nieuwe leidinggevende hebt: Gemma, de investeerder die Leadership naar een hoger niveau tilt en jou mee wil nemen als hoofdredacteur. Dit is jouw moment om iedereen versteld te doen staan, maar de bus naar je werk komt niet opdagen… Je besluit een taxi te pakken en deelt deze met de enige andere jonge vrouw die ook bij de bushalte wacht.
Het is Lily. Lily, ook jij hebt vooraan in de rij gestaan bij het uitdelen van het geluk, als ik Katherine mag geloven. En jij moet ook heel, heel toevallig naar het kantoor van Leadership die dag omdat je daar stage gaat lopen bij je tante Gemma. Even waren jullie me bijna kwijt met jullie verhaal, want ik dacht: het zal toch niet zo’n chick flick-romannetje worden waarin het lot de overhand heeft. Maar er blijkt toch veel meer te zitten achter het toeval dat jij en Katherine samen in een taxi belanden.
Ik moet ook wel toegeven, Lily, dat ik net als Katherine gelijk mijn twijfels had over jouw eerlijkheid. Je doet inderdaad poeslief, maar hoe beter Katherine mij jou doet leren kennen, hoe duidelijker het wordt dat jij een dubbele agenda hebt.
Maar lieve Kath, mag ik je zo noemen? We kennen elkaar inmiddels door en door natuurlijk. Jij doet de term psychologische thriller de meeste eer aan. Want poeh, je had me echt even hoor. Heel onverwacht. Ik durf zelfs wel te zeggen dat jouw bedenker, Helen Monks Takhar, haar debuutroman misschien beter De hoofdredacteur had kunnen noemen.
Boekgegevens
Helen Monks Takhar, De stagiair, vertaling: Marion Drolsbach, Uitgeverij Xander, 400 pagina’s (€ 19,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
