Bloemen van de de duisternis van Tatiana de Rosnay is een indringende roman over de macht van kunstmatige intelligentie tegen het decor van het Parijs van de nabije toekomst.
1
Sleutel
Ze had twintig appartementen bezichtigd voor ze dit had gevonden. Niemand kon zich er een voorstelling van maken hoe zwaar dat was geweest, vooral voor een schrijfster met een obsessie voor huizen en voor het geheugen van muren. Het appartementencomplex bood haar een onderkomen en dat gaf rust. Het was nieuw. Alles was nieuw. Het pand was vorig jaar opgeleverd. Het stond niet ver weg van de Eiffeltoren, of wat daarvan over was. Ook na de aanslag had de wijk het nog zwaar te verduren gehad. Jarenlang was het gebied een verwoest, stoffig niemandsland gebleven dat door iedereen was verwaarloosd. Toch was het de buurt gelukt stukje bij beetje te herrijzen uit de as. Architecten hadden evenwichtige, neoklassieke panden ontworpen, en een groot plantsoen rondom het gedenkteken en de plek waar de Eiffeltoren in zijn oude glorie zou worden herbouwd. Met het verstrijken van de tijd had dit deel van de stad weer iets van een ziel gekregen. De toeristen waren massaal teruggekeerd.
De zachte stem van Mrs Dalloway liet zich horen: ‘Mevrouw Katsef, u hebt nieuwe mails ontvangen. Eentje is van Mia White, die niet in uw contacten staat, en de andere is van uw vader. Wilt u ze lezen?’
Haar vader! Ze keek op haar horloge. In Parijs was het één uur ’s nachts, in Londen twaalf uur, en de ouwe baas sliep nog niet. Hij was bijna achtennegentig, maar bruiste nog van de energie.
‘Ik lees ze later wel, Mrs Dalloway. Wilt u het licht in de zitkamer alstublieft uitdoen?’
In het begin had ze zich schuldig gevoeld dat ze Mrs Dalloway zo commandeerde. Daarna was ze eraan gewend geraakt. En echt onaangenaam was het ook weer niet. Mrs Dalloway liet zich nooit zien. Ze was slechts een stem. Clarissa wist echter dat ze in alle vertrekken ogen en oren had. Regelmatig vroeg ze zich af op wie Mrs Dalloway geleken zou hebben als ze echt had bestaan. Ze had gelezen dat Virginia Woolf zich voor dit personage had laten inspireren door Kitty Maxse, een goede vriendin van haar, een beeldschone, mondaine vrouw die tragisch om het leven was gekomen door een val van de trap. Clarissa was op zoek gegaan en had sepiakleurige foto’s gevonden van een elegante dame met een parasolletje.
Clarissa nam de kat in haar armen en ging voor het raam van de zitkamer staan. De computer verspreidde een gloed in de uitdijende duisternis. Zou ze ooit wennen aan dit appartement? Het lag niet zozeer aan de geur van nieuwe verf. Het was iets anders, maar het lukte haar niet er de vinger op te leggen. Ze hield van het uitzicht. Hoog boven de drukte van de straat voelde ze zich in haar toevluchtsoord veilig en geborgen. Maar was ze wel veilig, vroeg ze zich af terwijl de kat spinde en het donker zich om haar heen leek te wikkelen. Op jezelf wonen was moeilijker dan ze had gedacht. Wat deed François nu?
Boekgegevens
Tatiana de Rosnay, Bloemen van de duisternis, vertaling: Noor Koch, Uitgeverij Ambo|Anthos, 272 pagina’s (€ 21,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
