Ralph Gibson begon in 1961 met het maken van zijn foto’s. De vluchtigheid van een moment, een houding of blik van zijn vriendinnen, wilde hij zo goed mogelijk vastleggen.
Dat ging lange tijd zo door, tot hij in de jaren ’80 een meer kunstzinnige benadering van vrouwelijk naakt ging zoeken. Zijn foto’s werden daarna minder spontaan en beter doordacht. Gibson wist de toegankelijkheid van zijn oudere foto’s veelal te behouden en gaf ze een artistieke dimensie. Sindsdien denkt hij na over de diagonaal als de belangrijkste lijn in zijn foto’s, en over de dialoog tussen verschillende delen van de foto. ‘Het eerste dat gebeurt als een meisje zich in een van mijn ateliers uitkleedt, is dat ik nieuwsgierig ben haar te zien. In die eerste glimp van vrouwelijk naakt voel ik een vonk die zo’n vijftien tellen aanhoudt. Maar daarna is het werk – plezierig werk, maar niettemin werk. Ik wil de foto. Ik wil niet het meisje, ik wil de foto.’
Veel portretten en foto’s tonen vrouwenlichamen bijna als standbeelden. Niet toevallig bevat Nude ook een aantal foto’s van gebeeldhouwde vrouwen. De kunstfoto van vrouwelijk naakt heeft, behalve met sensualiteit, veel te maken met vormen, lijnen en compositie. Toch moeten de foto’s er niet geposeerd uitzien, vindt Gibson. ‘Je zult bij mij nooit een witte achtergrond zien. Je kunt een kamer zien, een verfrommelde kussen of een stoel met een shirt erin. Het idee van die foto’s is dat je impliceert dat er niet is geposeerd voor de camera.’
Gibson wil ‘het universele verhaal’ vertellen – dé reden achter het feit dat hij allerlei lichaamsdelen fotografeert – borsten, billen, handen, schouders, benen – maar geen gezichten. Die maken zijn foto’s te specifiek, vindt hij. Hetzelfde geldt voor voeten en oren, die teveel vormen en groottes en lijnen bevatten – en daarmee ook te specifiek zijn.
Boekgegevens
Eric Fischl, Ralph Gibson, Nude , Uitgeverij Taschen, ISBN 978 38 365 2826 9 (€ 49,99)
