‘Machtsstrijd is een thema dat veel terugkomt in mijn boeken. Tarantobloed gaat over de verhoudingen tussen verschillende mensen: een jongen, Quique, twee mensen die hem willen helpen, en zijn ouders. Quique heeft veel meegemaakt. Hij heeft een stiefvader die onbetrouwbaar is. Hij heeft zijn moeder vermoord en liegt erover. Quique is onrustig en tegendraads. Hij wil naar Sevilla, waar zijn echte vader woont.
De man die Quique wil helpen is bewaker, leeft in het recht. Hij gelooft in zijn eigen rechtvaardige wereld. Hij knijpt een oogje toe tijdens zijn werk, uit goede bedoelingen. Het brengt hem in de problemen. De vrouw ging flamenco dansen in Spanje en kwam berooid terug. Ze woont in kraakpanden en ontwijkt de wet. Dat botst. Wie van de twee zoekt een dominante rol?’
John Walker Lindh zette Katja Schoondergang aan tot schrijven. Zonder dat ze dat zelf wilde. ‘Ik ging naar Jemen en deelde een huis met een islamitische Amerikaan. Hij sloeg helemaal door in zijn opvattingen en leefde op voet van oorlog met me. Op een gegeven moment verdween hij naar Pakistan. Jemen vond hij niet streng genoeg. Een jaar of wat later kwam hij in het nieuws. John Walker Lindh bleek zich bij de Taliban te hebben aangesloten en de Amerikanen hadden hem.’
Schoondergang schreef zijn verhaal op – en die gebeurtenis veranderde haar leven. ‘Op het moment dat ik aan het schrijven ben, kan ik alles. Ik maak een geheel eigen wereld, ik kan karakters verzinnen en ik heb alles zelf in de hand.’
Bij het schrijven richt Schoondergang zich op taal. Toen ze het verhaal van Lindh schreef, voelde ze zich beperkt. Liever verzint ze en verhaal volledig bij elkaar.
Schoondergang kopieert geen enkele passage wanneer ze een nieuwe versie van een manuscript schrijft. ‘Ik schrijf alles opnieuw op. Ik blijf erop gebrand dat de teksten blijven lopen, dat het eenvoudig en toegankelijk blijft en dat het taalgebruik nergens uit de toon valt.’
Is het opvallend dat een schrijfster van spannende boeken zich zo op taal richt? Of is het omgekeerd? ‘Ik lees graag. Vroeger Patricia Highsmith en Ruth Rendell, nu onder meer de boeken van Arnaldur Indridason en Graham Swift. Ze schrijven heel literair en ze gebruiken soms thrillerachtige wendingen in hun boeken. Zelfs de romans van de bekende Russische schrijvers waren spannende boeken.’
Tarantobloed is een flamencoboek, vertelt Schoondergang. ‘Het komt letterlijk voor, maar de dans zit er ook indirect in. Flamenco is het leven. Het verleidt, het straalt passie en levenslust uit. De positieve en de duistere kanten van het leven zitten erin. De jurken die de dames dragen, maken er een feestelijke aangelegenheid van, maar in Tarantobloed ontdoe ik de dans en de jurken van hun camouflerende versierselen.’
Denkt ze nog weleens aan John Walker Lindh? ‘Alleen wanneer iemand het me vraagt!’
Katja Schoondergang, Tarantobloed, Uitgeverij Q, ISBN 978 90 214 4251 8 (€ 19,95)
Dit artikel is eerder verschenen in de Boekenkrant editie
van februari 2013.
