Nadat afgelopen jaar haar twintigste boek verscheen, publiceert ‘Queen of Crime’ Karin Slaughter nu voor de tweede keer een boek in coronatijd. Valse getuige is naast een bloedstollende thriller een rake documentatie van dit vreemde jaar. Slaughter: ‘Ik vond het belangrijk om vast te leggen hoe absurd ons leven nu is.’
Door Mirjam Mulder
Valse getuige, een standalone-thriller, draait om de twee zussen Leigh en Callie die als tieners uit noodzaak iets vreselijks hebben gedaan. Jaren later kunnen hun levens niet meer van elkaar verschillen: Leigh is een succesvolle advocaat, en Callie een drugsverslaafde. Maar allebei gaan ze gebukt onder schuldgevoelens en angst door wat ze al die jaren geleden hebben gedaan. Zijn ze ermee weggekomen? Tegen de achtergrond van de coronapandemie ontrolt de auteur een gruwelijke geschiedenis.
Voor de tweede keer moet Slaughter haar gewoonlijke boekentour helaas online houden. Toch vertelt ze even enthousiast en spitsvondig als altijd over de nieuwste aanwinst in haar indrukwekkende oeuvre, dat is uitgestald in de boekenkast achter haar op mijn beeldscherm.
Hoe heb jij het afgelopen jaar beleefd? Ging het schrijven je makkelijker of moeilijker af?
‘Het creatieve deel van mijn brein deed het lang niet zo goed als ik had verwacht. Ik heb het geluk dat ik vanuit huis kan werken, en dus dacht ik: “Wauw, ik hoef niet te reizen, er is weinig afleiding, dit wordt een makkie!” Maar dat was niet zo. Ik vond met name de grote aantallen sterfgevallen hier en de politisering daarvan heel erg verontrustend. En dan het hele gedoe met die mondkapjes, het was allemaal zo absurd. Dat maakte het een stuk moeilijker om te schrijven dan ik dacht. Ik lever mijn boeken altijd op tijd in, maar dit was de eerste keer dat ik te laat was!’
Heb je het boek helemaal tijdens de pandemie geschreven?
‘Ja! Ik kreeg het idee voor het boek aan het begin van het afgelopen jaar, en nadat de pandemie was uitgebroken, wist ik: “Ik moet over covid schrijven.” Want ik vind het belangrijk om vast te leggen hoe onze levens er nu uitzien, hoe die zo snel zo veel kunnen veranderen, en vreemd genoeg toch ook zo geleidelijk aan. Ik bedoel, als ik in januari van vorig jaar facemask had gezegd, had iedereen aan een schoonheidsbehandeling gedacht, maar nu denken we aan mondkapjes. Onze levens zijn helemaal ondersteboven gekeerd. Daarom heb ik besloten om covid in het verhaal op te nemen, want ik wilde niet dat al deze dingen verloren zouden gaan. Je weet wel, de wc-papier-gekte, of dat handgel naar tequila ruikt omdat de fabrikant was gestopt met alcohol maken en handgel ging produceren. Of dat iemand kucht en iedereen om zich heen kijkt, is-ie ziek? Dat soort dingen wilde ik vastleggen, maar dan wel binnen het kader van een bloedstollende thriller.’
Op dit moment zien we een hele generatie kinderen die hetzelfde trauma doormaken
Alle coronamaatregelen voelen ondertussen al normaal, maar toen ik het boek las, besefte ik opeens weer hoe vreemd dit allemaal is. Hoe was het voor jou om hierover te schrijven?
‘Ik begon met schrijven in maart, en meestal lees ik pas terug wat ik heb geschreven als ik halverwege ben. Dan kijk ik of de toon juist is, en de stemmen van de personages constant en geloofwaardig zijn. Toen ik aan het lezen was, dacht ik ineens: “Shit, ik kan niet geloven waar we mee bezig zijn.” Het was een eyeopener om op die manier de dingen te zien die we nu allemaal op de automatische piloot doen. Dat was ergens wel catharsisch voor mij.
‘Tegelijkertijd wilde ik ook vooral recht doen aan het verhaal, dus ik heb besloten om niet te veel op de politieke kant van de pandemie in te gaan. Want het verhaal gaat uiteindelijk om twee zussen, en hoe hun jeugdtrauma’s hun leven als volwassen vrouwen beïnvloeden. Dat werkt op twee niveaus: op dit moment zien we een hele generatie kinderen die hetzelfde trauma doormaken. Dus, wat gaat er gebeuren als zij volwassen zijn? Gaan we een toename in drugsgebruik zien, in depressie, diabetes, hartziekten? Zo wilde ik het verhaal van die zussen linken aan wat covid nu met kinderen doet.’
Er gebeuren veel gruwelijke dingen in het boek, die je heel gedetailleerd beschrijft. Wat is daar de gedachte achter?
‘Aan het begin van mijn carrière heb ik besloten om heel realistisch over die misdaden te schrijven; om het niet te prikkelend of opwindend te maken, maar geweld te laten zien voor wat het is. Dat komt deels doordat mijn grootmoeder werd misbruikt door mijn grootvader toen ik klein was. Dan zaten we aan de eettafel en had zij een blauw oog of een gescheurde lip en dan plaagden wij haar daarmee, dat ze zo onhandig was. Maar toen ik ouder werd, realiseerde ik me: ze is niet onhandig, mijn grootvader sloeg haar in elkaar! En het heeft mijn grootmoeder nooit geholpen om erover te zwijgen, daar had alleen mijn grootvader baat bij. Dat is een van de redenen waarom ik zo realistisch over deze dingen schrijf. Ik wil laten zien hoe vreselijk ze zijn, en dat we ze vaak als een anomalie beschouwen, of als iets privés, of dat het op de een of andere manier de schuld is van de vrouw. Als maatschappij kunnen wij er iets aan doen om dat te stoppen, dus mijn vraag is: waarom doen we dat niet?’
Karin Slaughter, Valse getuige, vertaling: Ineke Lenting, Uitgeverij HarperCollins, 456 pagina’s (€ 26,99)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
