Ian heeft iets gedaan wat vrijwel gelijk staat aan een terroristische aanslag. Is hij dader of slachtoffer?
‘Ian is slachtoffer. Hij doet iets levensgevaarlijks nadat hij is vergiftigd door criminelen. Vanaf het moment dat het gif, benzodiazepine, door zijn aderen pompt, kunnen zijn hersenen geen nieuwe herinneringen meer opslaan. Alleen oude herinneringen blijven bewaard: anterogade amnesie.’
Ian ligt in het ziekenhuis, Jo Beckett onderzoekt hem – en dan verdwijnt hij. Waar kan iemand zonder recente herinneringen naartoe gaan?
‘Ian weet twee dingen heel zeker: ik ben vergiftigd door criminelen, en ze hebben mijn familie gegijzeld. Hij ontsnapt en gaat op zoek naar de daders. Terwijl Beckett hem moet vinden om haar onderzoek af te ronden, komt ze achter opmerkelijke informatie: hij werkte bij een bedrijf in nanotechnologie, en kan blootgesteld zijn geweest aan Slick, een biologisch wapen.’
Ziet Ian zichzelf als slachtoffer?
‘Nee, hij ziet zichzelf als strijder die de misdaden moet rechtzetten die hem en zijn familie zijn aangedaan. Iemand met een waas voor de ogen die geen recente herinneringen heeft, is een recept voor rampen.’
De Memory Man staat verre van de traditionele thriller waarin de moorden en het bloed van de pagina’s spatten. Trekt dat je niet aan?
‘Nee, dat soort boeken is veel te direct, en te weinig uitdagend. Je moet je lezers serieus nemen en weten dat ze erg intelligent zijn. En dat ze actief lezen. Ze vullen wel in wat je wilt laten zien als schrijver, dat hoef je niet voor ze te spellen.’
De lezer doet het ‘denkwerk’, maar intussen passeer je zelf de uithoeken van het voorstellingsvermogen…
‘Schrijvers zijn een beetje gek. Dat moet ook wel om boeken te kunnen schrijven: je moet jezelf de meest absurde dingen kunnen voorstellen om ze in een overtuigend verhaal te kunnen verwerken. Een schrijver leest een nieuwsbericht over een ramp of een ongeluk, en bedenkt er een verhaal bij, in plaats van te denken aan het menselijk leed.’
Is je geest zo verwrongen?
‘Haha, tot een grens. Ik houd niet van mishandelingen of moordpartijen. Maar er komt pas een goed boek als je verhaal wringt en schuurt, als het ongemakkelijk wordt. Schrijvers schoppen stennis. Dat moet ook. Als je een leuk, lief verhaal wilt, moet je aan je oma vragen of ze koekjes voor je bakt.’
Meg Gardiner, De Memory Man, Uitgeverij Luitingh, ISBN 978 90 245 3227 8 (€ 19,95) Vertaling: Lennart Goosens
