Ik ben een vrouw van zestig -

Soms voel ik me een andere doelgroep als ik een boek lees. Zo ging het ook met Stephen Kings Joyland. Het is een kruising tussen een goede chicklit voor oudere dames, een Pathé Blockbuster, en een spannende aflevering van CSI New York.

King gebruikt simpele beeldspraken, inclusief bijsluiter. Hij zorgt voor simpel maar doeltreffend vermaak. Het verhaal ontvouwt zich wat traag, maar na een stuk of honderd bladzijden word je meegezogen in zijn fantasie. Als u een King-fan bent, natuurlijk. Of als u meer dan twee keer per jaar stiekem naar de McDonalds gaat. Het is een kant-enklaar-maaltijd-thriller. Alles is afgepast, alles is begrijpelijk, alles is gedaan om de optimale spanningsboog te dienen.

Stel: Ik ben een vrouw van begin zestig, ik verf mijn haar al jaren rood en heb opvallende paarse oogschaduw op. Ik hou van taarten van de Hema, en van de rookworsten. Ik heb al jaren een grote voorliefde voor BH’s van Marlies Dekkers. Tegen beter weten in, want ik ben allang geen meisje van eenentwintig meer. Maar zo gedraag ik me graag. Ik drink Aroma Rood om elf uur ’s ochtends, en eet er structureel te veel Bokkepootjes bij. Daar moet ik al jaren wat aan doen. Maar dat wil ik niet, want mijn man is blij met me zoals ik ben. Ik hou zielsveel van hem.

Ik ben met prepensioen, heb 40 jaar met veel plezier als kassajuffrouw bij de Albert Heijn gewerkt. Nu heb ik dus alle tijd om uit te slapen, uitgebreid een luxe bad te nemen, en natuurlijk het huishouden te doen. Daarna ga ik naar Blokker c.q. Xenos en koop ik prullaria in de uitverkoop. De geurkaarsen van Blokker zijn de beste van het land, en dan hou ik het meest van de Brise-geurkaars ‘I love you’. Ik ga dan vaak terug naar huis in de striemende regen en de kou. Het is en blijft Nederland, nietwaar? De kou voelt als een deken van priemende ijsnaalden in mijn huid. Heel vervelend.

Ik heb Joyland meegenomen naar de sauna. Maria en ik hebben daar ons wekelijkse meidenuurtje. Marie is al dertig jaar getrouwd en heeft twee kinderen, waar ze niet over uitgepraat raakt. Tijdens haar enthousiaste getetter vraag ik me af wanneer Jonesy in Joyland een levensteken van Wendy krijgt. De arme jongen werkt zich in de rondte in het altijd drukke pretpark en krijgt maar geen antwoord van de liefde van zijn leven. De sfeer van het boek doet me denken aan mijn zesdaagse voordeelreis van Arke. Toen gingen we naar Coney Island, inclusief een sfeer van een vergane glorietijd.

Ik pak demonstratief Joyland erbij. Maria snapt mijn hint niet. Ik hoor van haar nieuwe ‘het is een vuilnisbakkie’-hond, haar plannen om nu eindelijk een Bed and Breakfast op te zetten, en haar cursus Feng Shui. Ik luister niet meer, ik wil weten wat er zich precies in het spookhuis afspeelt, en of Rozzie gelijk heeft. Net op het moment dat Maria aan me vraagt hoe het is, lees ik hoe Jonesy een kind vermaakt en redt van een gewisse dood. Ik wil naar huis, en ik wil verder lezen.

Eenmaal thuisgekomen geef ik onze vijftienjarige schildpadkat eten. Ik braad routinegewijs een tartaartje met gebakken aardappelen, en ik maak er een sla bij. Dit eten we altijd op woensdagavond, want mijn lieve mannetje vindt het zo lekker. Ik verheug me er nu al op om Stephen King mee naar bed te nemen: het boek is spannender dan ons gezamenlijke bedleven.