Hoe vier je de verjaardag van een zestigjarige? Het Kinderboekenbal was een voorproefje van wat we van de jubilerende Kinderboekenweek mogen verwachten. Geen gemijmer over hoe alles vroeger beter was maar een spetterend feest in het sfeervolle Spoorwegmuseum in Utrecht. Olifanten, prinsessen en muzikanten werden uit de kast getrokken, maar na zestig jaar zijn de kinderauteurs nog steeds het belangrijkste ingrediënt op dit feestje.
Al bij binnenkomst in de statige hal van het Spoorwegmuseum wordt duidelijk dat de locatie van het Kinderboekenbal een schot in de roos is; kinderen staan vol verwondering naar de opgestelde oude treinen te kijken. De verbazing is nog groter als we welkom worden geheten door twee spreekstalmeesters op een heuse olifant, een personage uit het prentenboek van Marit Törnqvist. De scheidslijn tussen fantasie en werkelijkheid is dun vanavond. Zelfs het knippen van mijn toegangskaart door de conducteur van dienst voelt aan als een gebruik uit lang vervlogen tijden.
Met de start van het zaalprogramma lijkt het treinthema naar de achtergrond te verdwijnen. Een uur lang ben ik in de Lang Zal je Lezen-zaal te gast bij Nienke de la Rive Box, presentatrice van Het Klokhuis. Een feestje komt natuurlijk pas goed op gang met bijzondere gasten. Op deze locatie kan de binnenkomst van deze eregasten–de genomineerden voor de Gouden Griffel, kinderboekenweekgeschenkschrijver Harm de Jonge en prentenboekmaker Marit Törnqvist- maar op één manier gebeuren, per trein. De deuren zwaaien open en een nostalgisch exemplaar komt naar binnen gerold. De kinderen naast mij worden nu pas echt enthousiast; alle andere activiteiten ten spijt, zij zijn toch echt voor de kinderboekenauteurs gekomen. De schrijvers worden dan ook met luid gejuich begroet als ze één voor één de trein uit stappen.
Voorleeskampioen Raf Cornelissen heeft de eer om samen met Harm de Jonge het kinderboekenweekgeschenk Zestig Spiegels voor te stellen. Al snel wordt ik afgeleid door een vrouwelijke verschijning die zich ook op het podium heeft genesteld, Prinses Sippora von Singapoor. Dit personage uit Zestig Spiegels geeft Jurre meer zelfvertrouwen; vanavond is ze de extra steun in de rug voor Harm en Raf. Harm de Jonge doet nog een laatste aanbeveling aan alle zwangere vrouwen in de zaal: ‘ik verwacht dat jullie je kind Sippora of Jurre zullen noemen’. Over een paar maanden weten we of deze aanbeveling door iemand uit de zaal is opgevolgd. Hierna is het de beurt aan Marit Törnqvist die met Fabians Feest, het prentenboek voor deze Kinderboekenweek voor haar rekening neemt. Ik schrik op van een kakofonie van geluid dat achter uit de zaal lijkt te komen. Een muzikant die allerlei instrumenten met zich meedraagt komt de zaal in. Hortend en stotend weet hij het podium te bereiken om eens een hartig woordje te spreken met Marit Törnqvist. ‘Best leuk die kinderboekenschrijvers met hun tomeloze fantasie maar toch vrij onpraktisch als je één van deze figuren moet uitbeelden, zeker als dit personage allerhande muziekinstrumenten moet mee torsen’. Ligt het aan mij of zijn personages uit kinderboeken in zestig jaar toch een stuk brutaler geworden? 
Het hoogtepunt van de avond is de uitreiking van de Gouden Griffel. De jongen naast mij verzekert me dat er maar één boek is die het verdient om te winnen: ‘Het raadsel van alles wat Leeft is het mooiste boek van het jaar’. Na deze aanbeveling is het voor mij dan ook geen verassing dat Jan Paul Schutten, de auteur van Het Raadsel van alles wat leeft ook daadwerkelijk met de prijs aan de haal gaat. Niet alleen mijn buurman maar ook de jury spreekt lovende woorden: ‘een briljant boek, dat – ondanks het inhoudelijk zware thema – licht en lucht kent en dat tot nadenken en lachen verleidt. Niet snel zal opnieuw een boek verschijnen met zo’n grootse ambitie en meesterlijke uitwerking.’ Vorige week werd het boek ook al onderscheiden met het Gouden Penseel voor de illustraties van Floor Rieder. Het gouden duo lijkt nog wat beduusd maar is boven alles blij met de erkenning. ‘Winnen went nooit’, volgens Jan Paul Schutten.
Het is te merken dat de kinderen deze plichtplegingen allemaal net iets te lang vinden duren. Ze weten dan ook niet hoe snel ze op ontdekkingstocht door de rest van het museum moeten als het officiële programma is afgelopen. Gewapend met een glas champagne volg ik ze naar de meest populaire activiteit, handtekeningen scoren. Jacques Vriens is al omringd door een grote groep fans voordat hij goed en wel de zaal heeft verlaten. Niet verwonderlijk dat het dringen is in de officiële signeerruimte. Ondanks de drukte neemt Manon Sikkel ruim de tijd om persoonlijke ervaringen met haar lezers uit te wisselen. Het is al snel laat en voor de meeste kinderen gaat langzaam het lichtje uit. Met een vol handtekeningenboekje gaan ze moe en voldaan naar huis. Met het Kinderen voor Kinderen-liedje in mijn hoofd ga ik ook richting de uitgang. Het was een geslaagde opening van de zestigste Kinderboekenweek, alleen heeft een jongen die tegelijkertijd met mij het Spoorwegmuseum verlaat, nog een aanbeveling aan het CPNB voor volgend jaar. ‘Waarom noemen ze het een bal als er helemaal niet gedanst wordt? In Disney films dansen ze op elk bal!’
